این حرف‌ها، حرف‌های روان‌شناسی نیستند. این سخن‌ها از ایدئولوژیِ یک فرد می‌آیند. این فرد یک نمونه بارز است برای اینکه بدانیم چرا کسی که تحصیلات روان‌شناسی دارد (البته اگر داشته باشد)، لزوماً روان‌شناس نیست. اصولاً افرادِ ایدئولوژی‌محور نمی‌توانند روان‌شناس باشند زیرا برایشان سخت است (و در مواردی غیر ممکن) که ایدئولوژیِ خود را پشت در بگذارند و وارد اتاق درمان شوند. روی بدتر این جریان اینجاست که از چنین حرف‌ها و افرادی استقبال هم می‌شود. این حرف‌ها ولی، حرف‌های جدیدی نیستند. احتمالا مادربزرگ‌مان هم چنین اعتقاداتی دارد و در مواردی بیان هم می‌کند ولی انگار شنیدن آن از زبان یک _به اصطلاح_ روان‌شناس و تایید داده‌های ذهنیِ قبلی برای کسانی که کمتر فکر و مطالعه می‌کنند، لذت‌بخش است و متاسفانه برای برخی سرلوحه زندگی.
چنین افرادی احتمالا در اتاقِ درمان هم، چنین رویکردی دارند. آن‌ها سعی در تحمیلِ یک فکرِ معیوب و ناپخته به مراجعه کنندگانشان دارند، با این نگاه که مُراجع چیزی نمیفهمد و همین که من می‌گویم درست است، و از مدرکشان هم به عنوان ابزاری برای اثبات حقانیت خود استفاده می‌کنند.
نگارنده: #نوید_یوسفی
