اتفاقات تلخ پردامنه و ادامه‌دار که به نظر می‌رسد در این چند ما | Inner_Safety
اتفاقات تلخ پردامنه و ادامه‌دار که به نظر می‌رسد در این چند ماه امان‌مان را بریده و دست از سرمان بر‌نمی‌دارند. اخبار و اتفاقات تلخی که شبیه به گلوله‌های مسلسل به سمت‌مان روانه می‌شوند و نه می‌توانیم کنار بکشیم و نه می‌توانیم بمانیم و درد بکشیم. نه دیگر تاب درد داریم و نه راه رهایی. اتفاقات جدیدی که روز به روز بر داغی اتفاقات قبل می‌افزاید و بیشتر قلب‌مان را خراش می‌دهد. خشمی که با ناراحتی و غم در کنار ترس و بلاتکلیفی روان‌مان را احاطه کرده و اجازه نفس کشیدن نمی‌دهد. انگار که اگر قرار به تسلیت باشد باید هر روز تسلیت گفت و آرزوی صبر کرد. باید به این مسئله آگاه باشیم که این اتفاقات پر از هیجان آن‌طور که به‌نظر می‌رسند در تنهایی حل نمی‌شوند. نباید بگذاریم این سوگ و غم در ما ته‌نشین شود و به مانند زخمی که از درون عفونی شده ولی نمود بیرونی ندارد، روان‌مان را از هم بپاشد. باید حرف بزنیم، سوگواری کنیم، گریه کنیم ولی نگذاریم بماند. همین صحبت‌های چند‌کلمه‌ی با یک دوست. همین صحبت‌های مجازی، همین تسلیت‌هایی که منجر به دیالوگ می‌شود. باور نکنیم که حرف نزدن نشانه قدرت و استقامت است.
