'اگر با افلاطون و ارسطو همداستان شویم که فلسفه با حیرت آغاز می | از زبانِ ذَرّه / ایرج رضایی
"اگر با افلاطون و ارسطو همداستان شویم که فلسفه با حیرت آغاز می شود، یا دست کم حیرت را یکی از سرچشمه های فلسفه ورزی بدانیم، این حیرت از منظر لویناس پیش از هر چیز در مواجهه با دیگری حاصل می شود. به تعبیر رسای سایمون کریچلی، چه بسا "سرچشمه راستین حیرت" نه آسمان پرستاره ای که بر فراز سر ماست بلکه "چشمان دیگری" باشد، "چراکه در این جا نامتناهی محسوس تری هست که هرگز نمی تواند عطش کنجکاوی آدمی را به تمام و کمال فروبنشاند". (کشف دیگری همراه با لویناس: مسعود علیا، نشر نی، صفحه 20)
از میان همه تعریف هایی که متألّهان و عارفان و فیلسوفان و روانشناسان هر یک از نظرگاه خویش از حیرت ارائه داده اند، این تعریف ابوالحسن خرقانی که در تمثیل زیبایی بیان شده، جلوه و جمال تازه ای دارد:
"و گفت: تحیّر چون مرغی بُوَد که از مأوای خود بشود به طلب چینه و چینه نیابد و دیگربار راه مأوی نداند." (نوشته بر دریا، شفیعی کدکنی، نشر سخن، ص 209).
