'ار چُنان است که دست گذاری به من تا مرا کُشی، من آن نِه ام که | از زبانِ ذَرّه / ایرج رضایی
"ار چُنان است که دست گذاری به من تا مرا کُشی، من آن نِه ام که دست گذارم به تو تا تُرا کُشم؛ من می ترسم از خدای، خداوندِ جهانیان". (سوره مائده، آیه 28، به نقل از کشف الاسرار، مجلد سوم، ص 90).
چند روزی است که این سخن را، که سخن هابیل است به قابیل در آستانه مرگ، همچون قطعه شعری کوتاه با خود زمزمه می کنم. طنین و آهنگ کلمات و تکرار و تأکیدی که در ترجمه فارسی در یک یک واژه های آن به کار رفته، تأثیری بر من می گذارد که با اصل قرآنی اش سنجیدنی نیست. تکرارها و تأکیدهای بلاغی به کار رفته، به ویژه تکرار چند باره "من" که اشاره به گوینده سخن یعنی هابیل است و تکرار "تو" که مرجع اش، قابیل است، به این نخستین جنایت هولناک بشری (آن هم به شکل برادرکشی)، عمق و ابعاد انسانی عظیمی می بخشد که تأمّل در ماهیت و چند و چون آن، نتیجه ای جز سرگشتگی و حیرت ندارد. به نظرم آنچه این ترجمه را اثرگذار کرده، علاوه بر احاطه زبانی و هنری که در ترجمه آیه پدیدار است، بینش مترجم و همدلی عاطفی عمیق او با رویدادی است که در حال وقوع است. چنان همدلانه؛ چنان ژرف و اصیل و انسانی آیه را ترجمه کرده که انگار آیه در همین صورت زیبای پارسی، از سوی خدایی که پارسی می داند، بر خود مترجم نازل شده و بدین سان او را در موقعیت فاجعه ای قرار داده که در حال وقوع است.
