جامعه‌شناسی

2022-02-04 21:17:58 ‌‌‌‌‌ لطفا به دوستان خود اطلاع رسانی کنید .

کارگاه های آمادگی آزمون دکتری

برای ثبت نام در واتس اپ پیام دهید


کانال تلگرام : t.me/MehanClub

واتس اپ :
http://Wa.me/+989198407132

اینستاگرام : http://www.instagram.com/MehanClub/

همراه : ۰۹۱۹۸۴۰۷۱۳۲
تلفن : ۶۶۴۷۸۶۰۸

موسسه مِهان . زمستان۱۴۰۰ باز کردن / نظر دهید

2022-02-04 11:49:33 آیا خطر تبدیل شدن ایران به مستعمره چین وجود دارد؟

#شیرین_هانتر
(استاد ایرانی‌الاصل علوم سیاسی دانشگاه جورج تاون آمریکا)

بر اساس مقاله‌ای در نشریه «پترولیوم اکونومیست»، تهران و پکن طی سفر محمدجواد ظریف به چین در اواخر اوت، (اوایل شهریور) توافقی را به‌روز کردند که در سال 2016 با نام همکاری جامع استراتژیک ایران و چین برقرار شده بود و موارد جدیدی را نیز به آن اضافه کردند. اکثر این موارد جدید به‌صورت عمومی منتشر نشده است.

بر اساس این توافق، چین متعهد شده تا در دوره‌ای بیست‌وپنج‌ساله، 280 میلیارد دلار در صنایع نفت، گاز و پتروشیمی و 120 میلیارد دلار در پروژه‌های مربوط به جاده و راه‌آهن ایران سرمایه‌گذاری کند. بر اساس اظهارت یک منبع ایرانی در مقاله یاد شده، در عوض، شرکت‌های چینی می‌توانند بدون مناقصه در هر دستاورد جدید یا تکمیل نشده حوزه نفت و گاز مشارکت کنند.

چین ضمناً برای تکمیل پروژه‌ها، فنّاوری، کارکنان و اجزای دیگر را فراهم خواهد کرد. جالب‌ترین شرط این است که 5000 نفر از کارکنان امنیتی چین برای محافظت از کارگران و متخصصان چینی به ایران خواهند آمد. بر اساس مقاله پترولیوم اکونومیست، چین این حق را خواهد داشت تا دو سال پرداخت‌ها را به تعویق بیندازد.

ایران به سرمایه‌گذاری نیاز دارد و چین را به‌عنوان قدرتی که از لحاظ فرهنگی مقبول است، می‌بیند؛ اما بر اساس این توافقات، میزان حضور بالقوه چین در بخش‌های حیاتی انرژی و زیرساخت‌های ایران چنان خواهد شد که آینده توسعه این بخش‌ها در کنترل چین قرار می‌گیرد. درواقع، میزان امتیازات اعطا شده به چین، یادآور امتیازاتی است که ناصرالدین‌شاه قاجار در سال 1872 به بارون جولیوس رویتر بخشید. آن امتیازات منجر به اعتراضات عمومی شد و نهایتاً لغو گردید. آن زمان نیز نیازهای مالی و اقتصادی در پس این امتیازدهی بود که «تایمز لندن» آن را بزرگ‌ترین تسلیم منابع یک کشور به کشوری خارجی در طول تاریخ خواند.

تصمیم ایران به دلایل مختلف می‌تواند برای استقلال سیاسی و اقتصادی این کشور زیان‌بار باشد. اول اینکه این امر به شکل قانون در معامله میان دو شریک نابرابر است که طرف ضعیف‌تر باید آگاه باشد تا با ایجاد توازن از طریق همکاری با سایر تجار یا دولت‌های قدرتمند، خود را در برابر انگیزه‌های چپاولگرانه طرف قوی‌تر محافظت کرده و بنابراین حدی از رقابت را ایجاد کند تا خود را از سلطه طرف قوی‌تر برهاند؛ اما اگر ایران کنترل انحصاری نفت، گاز و صنایع پتروشیمی خود را به چین واگذار کند، نمی‌تواند هیچ حرفی در برابر اقدامات صورت گرفته داشته باشد. دوم اینکه چین در گذشته و در اغلب موارد پس از اینکه متعهد به توسعه بخش انرژی ایران شد، به تعهد خود عمل نکرد. هیچ تضمینی وجود ندارد که باز هم چنین نکند و به دنبال فرصت‌های بهتر، ایران را ترک نکند. سوم اینکه رویکرد چین به توسعه منابع کشورهای دیگر، همان‌طور که در آفریقا نشان داده، صرفاً اقدامی جهت منافع مالی خود بوده است. چین هیچ‌گونه علاقه‌ای به توسعه و پیشرفت نیروی کار محلی یا پایگاه فنّاورانه آن ندارد. چین علاوه بر بهره‌برداری از منابع کشورهای دیگر، از این کشورها به‌عنوان فرصتی برای استخدام شهروندان خود استفاده می‌کند. حتی در پروژه‌های قبلی راه‌آهن در ایران، علی‌رغم میزان بالای بیکاری در ایران، چین کارگران خود را به کار گرفت. عدم افزایش مشارکت کشورهای آفریقایی با چین، باید درسی برای مسئولان ایران باشد.

نکته هشداردهنده دیگر، چشم‌انداز حضور گسترده امنیتی-نظامی چین در ایران است. این حضور چین می‌تواند منجر به جریان گسترده ملیت‌های مختلف این کشور شود که می‌تواند هشداری برای چشم‌انداز قومی و فرهنگی ایران تلقی شود. میزان بالای جمعیت چین و اشتهای سیرنشدنی پکن برای همه انواع منابع و فرصت‌های شغلی، دلیلی است که بسیاری از کشورها از روسیه تا کشورهای مرکز آسیا از حضور گسترده چین نگران هستند.

به‌علاوه، به نظر نمی‌رسد مقامات ایرانی از ذهنیت برتری‌جویانه چینی‌ها آگاهی داشته باشند. چین خود را به‌عنوان «پادشاه میانی» و مرکز تمدن دنیا و دیگران را همچون افراد نامتمدن می‌نگرد. این واقعیت که چین در آسیا قرار دارد، چیزی از آرزوهای برتری‌جویانه این کشور نسبت به آمریکا یا اروپا کم نمی‌کند. گرایش‌های برتری‌جویانه و احساس برتری فرهنگی تنها به غربی‌ها اختصاص ندارد. سایر دولت‌ها و فرهنگ‌ها نیز در معرض وسوسه‌های مشابه قرار دارند. اعطای چنین امتیازات گسترده‌ای به چین از طرف کشوری که به استقلال و مبارزه با امپریالیسم مفتخر است، بسیار عجیب به نظر می‌رسد، به‌ویژه که رفتار چین با اقلیت مسلمان خود بسیار بدتر از رفتار کشورهای غربی است...

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-04 08:39:11 نظرسنجی / چه چیزی به زندگی شما معنی می‌دهد؟

در نظرسنجی انجام شده مرکز تحقیقات پیو از ۱۷ مردم کشور که بزرگترین اقتصادهای جهان را تشکیل می‌دهند، این سوال مطرح شده است که چه چیزی به زندگی آنها معنی می‌دهد؟ پاسخ‌ها به شرح زیر بودند:

خانواده و فرزندان ۳۸%
شغل و حرفه ۲۵%
رفاه اقتصادی ۱۹%
دوستان و جامعه ۱۸%
سلامت جسمی و روانی ۱۷%
جامعه و نهادها ۱۴%
آزادی و استقلال ۱۲%
سرگرمی و تفریحات ۱۰%
آموزش و یادگیری ۵%
طبیعت و فضای بیرون منزل ۵%
شریک عاشقانه ۴%


جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-03 09:47:11 حاکمیت, پدر نمادین
در نسبت اقتصاد خانواده و اقتصاد دولتی

#احسان_عزیزی

پیشتر‌ در این یادداشت درباره‌ی نسبت و تشابهات ساختار خانواده و دولت (حاکمیت) در ایران نوشته بودم. اینبار اما می‌خواهم به تشابهی دیگر بپردازم که عیناً از نهاد خانواده در مقیاسی بزرگ‌تر مابین حاکمیت و مردم بازتولید شده است. اقتصاد ایران را می‌توان نمونه‌ی بسیار بارز و مهمی از ویژگی‌های نهاد خانواده در ایران دانست. اقتصاد ایران که این روزها تنفس و زندگی بر مردم ایران را به تنگ‌ترین شکل ممکن کرده است برآمده از منسبات اقتصادی خانواده ایرانی‌ست.

ابتدا پدرانی را به یاد آورید و در نظر بگیرید که تقریبا پا به سن گذاشته‌اند و شکافی نیز بین آن‌ها و فرزندانشان ایجاد شده است. پدرانی مستبد و پیر و پولدار از آنچه به ارث برده‌اند (و بعضاً نه حتی ثروتی که خود بدست آورده‌اند یا اندوخته‌اند). پدرانی با تفکراتی پیر و فرسوده و کهنه, پدرانی سرکوب‌گر که هرگونه تغییر را بر‌نمی‌تابند, بر علیه زنان و دخترانشان تا می‌توانند محدودیت ایجاد می‌کنند و زن را تنها موجوداتی می‌پندارند که از مطبخ نباید بیرون آید... از قضا چنین پدرانی و حتی مادرانی که به شکل نمادین پدر می‌شوند و فالوس‌وار به جای دامن شلوار بر تن می‌کنند و مردان را اخته می‌کنند, مایلند فرزندان به لحاظ اقتصادی و مادی, فکری و معرفتی وابسته به آن‌ها باشند. این پدران و مادران به شدت از استقلال مالی فرزندان هراس دارند که مبادا از زیر یوغ ایدئولوژی و خواسته‌های آن‌ها بگریزند. از این روست که اتفاقا فرزندانشان را تن پرور و لوس و تنبل و بی‌خاصیت و حتی انگلی که هیچ هنر و مهارت و تخصصی و تحصیلاتی ندارد بار می‌آورند. تمامی خلاقیت‌ها و ایده‌ها و توانایی‌های بالقوه فرزندان را سرکوب می‌کنند و هیچ مجال رشدی به آن‌ها نمی‌دهند. چرا که فرزند باید تا آخر عمر همان موجود بی‌خاصیتی باشد که پدرش بوده و پدرش می‌خواسته....

حال دولت, حاکمیت, دستگاه عظیم و بی‌در و پیکری که همه کار می‌کند جز آنچه ماهیت و رسالتش ایجاب می‌کند. حاکمیت در ایران دقیقا مانند چنین پدران و مادرانی سرکوب‌کننده آزادی‌های اقتصادی در وجه داخلی و خارجی آن است. اقتصادی وابسته به نفت با نظام معرفتی آسمانی. هیچ گاه پای حاکمیت و مردم در زمین نبوده است. گویی با مستقل شدن اقتصاد کشور و قوت گرفتن بخش خصوصی (فرزندان که مردم باشند) از زیر یوغ ایدئولوژی و خواسته‌های حاکمیت می‌گریزند و شاید حتی در برابر آن کرنش کنند. دخالت مستقیم در تمام شئون اقتصادی یک کشور از سوی یک دولت و حکومت عیناً بازتولید همان الگوی خانوادگی است در مقیاسی بزرگ‌تر و کلان‌تر. محدود کردن کشور در برابر اقتصاد جهانی و عدم امکان صادرات و واردات با تمامی کشورها و به انزوا بردن یک کشور عینا رفتار همان پدری‌ست که درب خانه رو به روی همه می‌بندد و فرزندانش را در خانه محبوس می‌کند. آزادی‌های اجتماعی و جنسیتی و اقتصادی محدود است چرا که دولت (پدر نمادین) نمی‌خواهد بچه‌هایش‌ (مردم) مستقل شوند و بزرگ شوند. برعکس, فرزندان (مردم) باید مانند بچه‌های خانواده تا ابد بچه بمانند, از این روست که بخش دولتی بزرگ و بزرگتر می‌شوند, دولت تبدیل به دستگاه فربهی می‌شود که به واسطه منابع زیرزمینی و بانک مرکزی پول که در هردو حالت پول مفت و بدون تولید و زحمت است پول چاپ می‌کند تا فقط حقوق کارمندانش را بدهد. تا فقط امور بگردد شکم‌ها را سیر کند. اساسا کارمند پروری یعنی همان ترویج پول تو جیبی دادن به بچه‌ها. یعنی هیچ گاه نگذاری فرزندان خلاقیت و استعداد و توانایی‌های خود را شکوفا کنند و رشد کنند. یعنی حتی اگر 50 ساله شدی پدرت باید مراقبت باشد و همچنان به تو پول بدهد. همه باید زیر چتر و سایه دولت باشند تا ولی نعمتشان را از دست ندهند.

این وضعیت جامعه‌ای است که اتفاقا پدرها و مادرهایش انسان‌های بالغی نیستند. به رغم تمام ادعایی که دارند و مویی که سفید کرده‌اند هیچ‌گاه نتوانستند انسان‌های بالغی پرورش دهند و در عوض مشتی مفت خور و تنبل و انگل به جامعه تحویل داده‌اند. جامعه انگل‌وار از این رو انگل‌وار است و دولت‌ها و حاکمیت‌های بی‌خاصیت و ناتوان در اداره امور از این رو بی‌خاصیتند که اتفاقا هیچ گاه نتوانستند کارکرد خود را به درستی انجام دهند. کارکردی که جز پرورش انسان‌های توانمند و دارای عزت نفس است, دولتی که باید مردمی مستقل و آزاد بپروراند, بگذارد بازار و جامعه خلاقیت و شکوفایی خود و توانایی خود را اجرا کند, نه آنکه صفر تا صد اقتصاد را به دست بگیرد و جامعه‌ای عقب افتاده و تن‌پرور در نظام جهانی پرورش دهد.

ظاهرا این موضوع بسیار جدی‌تر و عمیق‌تر از چیزی‌ست که بتوان در یاددشت‌های پراکنده به آن پرداخت. امید که روزی دانشجویی یا پژوهشگری در این باره تحقیقات گسترده و عمیقی که ماهیتا جنبه‌ای بین‌رشته‌ای دارند انجام دهند.

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-02 22:29:01 دوره آنلاین #آموزش_نرم_افزار_SPSS

■با رویکرد پایان‌نامه‌نویسی، مقاله‌نویسی و انجام پروژه‌های تحقیقاتی

● ویژه پژوهشگران و دانشجویان رشته‌های علوم انسانی و علوم اجتماعی
● مقدماتی تا پیشرفته - کارشناسی تا دکتری
●آموزش کلیه مباحث Spss همراه با ارائه فایل پرسشنامه، دیتابیسspss و نمونه کار عملی...
● ارائه دوره با برنامه آنلاین Sky Room

■ مدرس: #سیروان_محمودی، نویسنده و پژوهشگر اجتماعی و مدرس روش تحقیق کمی و کیفی و SPSS

شروع: #۱۸_بهمن ۱۴۰۰
روزهای زوج، ساعت۲۱
هزینه دوره: ۴۵۰ ت

اطلاعات و جزئیات کامل در تصاویر

تماس و ثبت‌نام در واتساپ:

09120136756

لینک #فیلم توضیح کامل دوره

https://t.me/social_science/19304

لطفا برای دوستان و گروهها ارسال فرمایید

علوم اجتماعی، مسائل‌روز
.
@SOCIAL_SCIENCE
.
Instagram: @Social.Sciences1 باز کردن / نظر دهید

2022-02-02 14:39:02 از زهره سلیمی در گالری «آ» در مجموعه ای تحت عنوان (بیگانه با دیگری)، فیلمی دیدم که خالی بود از بسیاری ادعاهای سینمایی، اما پر بود و پازلی بود از تصاویر زندگی در وضعیت ملموس چندسال اخیر. وضعیتی که گیر و گورهای اقتصادی و جبرهای جیب خالی با خانگی شدن انسان دوران کرونا پیوند خورده است. او از درون عکس ها و قاب ها، جریان های جاری زندگی ما را به یک مستند روایی بدل می کند. اما روایتی سیال، تکه به تکه، پر از گسیختگی ها، و اینها اگر از چشم اندازی محتوایی به دیده بنشیند، می توان دید فرم روایت از فرم حیات وام میگیرد و یا حداقل می خواهد به آن وفادار باشد. درون این از هم گسیختگی ها، اما چه چیزهایی پیداست. در آغاز شاید تصویر و روایت تنها یک ناظر بی طرف است. بی هیچ قضاوتی، تنها نشان می دهد که هستی درون وضعیت چیست. اما در ادامه بازنمایی روایی به بازنمایی انتقادی بدل می شود. اینجا دیگر از آن تلطیف زندگی خبری نیست. دم حیوانی در خون می لغزد و چیزخور شدن ما از غذای غریزی به چیزخور شدن ما از غذای رسانه ها پیوند میخورد. تو در تو شدن صدای اخبارگوها اینبار مثل فیلم های هالیوودی خبر از داستان های فانتزی آینده نگر نمی دهد، بالعکس از مخدوش شدن پردازش ذهنی انسان زیر تولید انبوه بحران رسانه ای حرف می زند. از همان صنعت فرهنگ آدورنو. صنعت فرهنگی که مردابی از مرگ مدام را به ذهن مخاطب می رساند. سرعت زندگی و مسئله ها را زیاد می کند، تا لایه های پشت واقعیت درک نشود. تا ما به عادت دیدن و شنیدن عادت کنیم، تا احساس باخت مداوم در برابر اخبار، ما را از میل هرگونه پرسشی خالی کند. این تصویر در پررنگ ترین شکل خودش در نحوه نشستن پیرمرد بر صندلی درون قاب عکس های آویزان به دیوار گالری پیداست. او با لباسی سفید، کنار جالباسی ای که کت و شلوار و کرواتی آماده پوشیدن بر آن است، پشت به در و روبه گوشه ای از دیوار، نشسته است. به حالتی آسوده، بدنی منتظر، در حالی که نوری از پنجره باقی صحنه عکس را گرفته... انگار که او خودش را پیش از مرگ به مرگ واگذار کرده است، همچون ما که پیشتر خودمان را به جهان بیرون تحویل می دهیم و رام بودن مان را به همه اخبار اعلام می کنیم. اما در کنار این تصویر از مرگ که شمایلی از آرامش ابدی آن جهانی را بواسطه غلبه نور بر تیرگی در عکس ها به تصویر می کشد، برش هایی خشن به سیاق صحنه های سینمای ایتالیای دهه های شصت به بعد، لحظه های از خودبیگانه شدن مان در جهان جنون مصرف را صریح روایت می کند.

#مرتضی_واحدیان

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-01 23:13:02 جنگ‌های ارزی(جنگ‌اقتصادی‌ با ابزار پول‌)
نویسنده: جیمز ریکاردز
مترجم: حسین راهداری
نشردنیای اقتصاد چاپ هفتم1400
قیمت: 120.000 ت
باتخفیف: 105600 ت

مولف کتاب «جنگ‌های ارزی» که سالیان دراز مشاور نهادهای امنیتی ایالات متحده بوده است، با تلفیق کردن دانش اقتصادی و مالی خود و تجربیاتی که در دستگاههای امنیتی به‌دست آورده، گزارشی دقیق از کشاکش‌های آشکار و نهان کشورها بر سر مسائل ارزی ارائه می‌کند. به گفته مولف، سقوط‌های مالی و اجتماعی به دفعات زیاد اتفاق افتاده‌اند اما به سادگی نادیده گرفته شده یا فراموش شده‌اند. ولی نه تاریخ فراموشکار است و نه سیستم‌های پیچیده از رفتاری که باید انجام دهند، سر باز می‌زنند. بازارهای سرمایه و ارزها، سیستم‌های پیچیده‌ای هستند و در پایان سقوط خواهند کرد مگر اینکه مهار شوند، به قسمت‌های کوچکتری شکسته شده و اندازه­اشان کاهش یابد. جنگ‌های ارزی در نهایت جنگی بر سر نقش و ارزش دلارند. با وجود این....

متن کامل و سفارش

#معرفی_کتاب

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-01 20:51:02 متأسفانه بیشتر مردم «تحمل کردن» را آسان‌تر از «تغییر دادن» می‌پندارند.

| سوزان سانتاگ |

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-02-01 14:33:30 تهران؛ آزادی, میلاد

از خلال معماری و سازه های شهری میتوان تاریخ شهر و چه بسا کشور را بازخوانی کرد. برج آزادی چه حکمی برای ما داشت؟! یک بنا که چندین دهه نماد پایتخت یک کشور بود, برجی که چندان مرتفع نیست, در عرض هم حرفی برای گفتن دارد, برجی نه چندان فالیک که نشانگان زنانه را هم در خود دارد. میدان آزادی بی شباهت به آگورا نیست, آنجا که هیچ کس از آن رانده نمیشود, شهرستانیها و حاشیه نشینها را گرداگردش پناه میدهد. میدانی که انقلابی را در تاریخ خود حمل میکند. برج آزادی همواره سازه ای سیاسی بوده, تمام تجمعات و اعتراضها همواره سعی کرده اند خودشان را بدانجا برسانند. مکانی برای همگان, بدون طرد هیچ کسی, مکان سیاست و مردم. اما اکنون برج میلاد نماد تهران شده است. سازه ایی مرتفع که در همه جای شهر نمایش میدهد, اما کمتر کسانی به آن دست میازند. یک بنای مردانه و فالوس محور که بر طویل بودنش میبالد. هیچ عرض و زنانگی در آن مشاهده نمیشود. برج میلاد از دسترس شهرستانیها و بیچارگان جنوب شهری دور شده, در قاب عکس کارگران نمیگنجد, و تمامی اینها روند نکبتبار چند دهه ی اخیر را به ما نشان میدهد. حذف مردم و سیاست. یک برج مرتفع و سلسله مراتبی. که کاملن جامعه ی طبقاتی را بازنمایی میکند, فقط مکنت مالی شماست که تعیین میکند که شما تا کجای برج میتوانید بالا بروید. این برج نماد سرمایه سالاری تمام عیار وضعیت ماست, برجی که هیچ اعتراض و تجمعی نه از آنجا عبور میکند و نه بدانجا میرسد. آنجا نمود سیاست زدودگیست, هرچقدر که میخواهد بلند و فالیک باشد اما چیز جز اختگی نیست. محل تجمع اغنیا, فخرفروشان,فرهنگیان خنثی, هنرمندان بی بته و آنها که نه برای دیدن فلاکت شهر, بلکه برای خودنمایی و خودستایشان به این مکان شیطانی میروند. تجسم حقارت و نوکیسگی خورده بورژاها.

زمانی گی دومپاسان در مورد برج ایفل گفته بود؛ تنها راه برای نجات از دست برج ایفل و ندیدنش, رفتن به درون آن است, تنها جایی که این برج را میشود ندید! برای خلاص شدن از برج میلاد هم تنها راه شاید...

#عادل_ایرانخواه

جامعه‌شناسی
@IRANSOCIOLOGY باز کردن / نظر دهید

2022-01-31 14:27:56 ‍ ☆مُخدّری برای فراموشیِ زمان☆

محمد آخوندپور امیری

زمان، کلیدواژه ای است که هم درد و هم درمان را با خود یکجا بهمراه دارد. سراسر درد می شود آنگاه که گذر از آن کهنگی خاطرات را در وجودت آن قدر تازه می گرداند که وجودت را از درون تُهی می سازد. مانند خوره به وجودت می اُفتد و تار و پود هستی تو را به تاراج خواهد بُرد.

زمانِ درمان است. زمان اکسیرِ شفابخش است برای آنکه بتواند از دلِ گذر زمان، خاطرات را به دستِ نیستی و فراموشی سپارد تا گردِ نیستی آنها را ببرد به هر آنجایی که اراده نماید. دور از تصور ما، خیلی دور.

زمان کارکردی دوگانه در زیستِ اجتماعی انسان دارد. برای آنان که فراموشی هیچ گاه در باور آنها تعریف نگشته زمان خودویرانگر است. شب و روز آدمی را جهنمی می سازد پر آشوب. آدمی را می کُشد و زنده می گرداند. این دور باطلِ هستی و نیستی پیوسته ادامه می یابد.

کدام مُخَدّر التیام بخشی ما را در این روزمرگی های زندگی می تواند آنقدر در خود استحاله گرداند که بتوانیم به واسطهِ آن به گذشته خود خنده های مُضحک و از سر پوچی بزنیم و ریشخندی معنادار در برابر تمامِ دردهای عالم زنیم و ما را به سر منزلِ اَمن و آرامش رهسپار سازد.

کدام مُخَدّر وجود آدمی را آنقدر لَش می گرداند که به تباهی انسانِ زمینی همواره بخندد و به دروغین بودن لحظه به لحظهِ این عالم فانی ایمانی مسیحانه بیاورد. به یادآر آنگاه که مسیح را به صلیب کشیدند، از دلِ تمام مصیبت های عالم که بر سرش هوار گشته بود فریادی از اعماق وجودش زد، آنگاه که گفت: خدایا چرا مرا فراموش کرده ای؟ تلخ ترین لحظه حیاتِ مسیح در شکّی بود که آمده بود تا تمام نظامِ ایمانیش را در لحظهِ اکنونی نیست و نابود سازد. در همین لحظه، وحشت سراسر وجود مسیح را به تسخیر خود در آورد. شوپنهاوری در سرتاسر وجودش تجلّی یافت. در ذهنش تراسیماخوسی همواره با سقراط در جنگ و جدال بود.

کوتاه سُخن آنکه بازنده و برنده این زندگی در میزانِ رجوع ما به مُخدّرهای گفتاری، فکری و کلامی است که بتواند پیوند ما را با گذشته آنقدر مُنقطع سازد که تصور نماییم هم اکنون و در این لحظه، یکبار دیگر از وجودِ مادر متولد گشته ایم و ذهن ما را همچون لوحِ سفیدی از آنچه اتفاق افتاده پاک نماید تا ندانیم از کجا آمده ایم، بر ما چه گذشته و چه آینده ای میزبان ما خواهد بود.

#فراموشی_زمان
#عصر_دیوانگی
#مخدر_روح_نواز
#شوپنهاور
#تراسیماخوس
#مسیح باز کردن / نظر دهید