سرگذشت و سرنوشت تلویزیون و سرگرمی در جمهوری اسلامی ایران_ بخش | رسانه، فرهنگ - نشانه
سرگذشت و سرنوشت تلویزیون و سرگرمی در جمهوری اسلامی ایران_ بخش چهارم(انسان شناسی سرگرمی)
شناخت از انسان، از پایه های اصلی نوع صورت بندی و سازمان دهی از جامعه و نهادهای اجتماعی مثل رسانه است. نیک سرشت(لاک) یا بد سرشت(هابز) دانستن انسان، فردیت آن را اصیل پنداشتن(راست ها) یا اجتماعی بودن آن را اصل تلفی کردن(چپ ها)، از جمله تلقی های انسان شناسی است که منجر به درک متفاوت از تکوین جامعه و نحوه مطلوب سازمان دهی اجتماعی می شود.
فارغ از این نوع انسان شناسی های فلسفی، به یک انسان شناسی پسینی، تجربی و تاریخی نیز میتوانیم توجه کنیم، یعنی انسان ها آنچنانی که در گستره حیات بشر در تاریخ ظهور یافته اند. بر این اساس می توانیم از دو قسم انسان صحیت کنیم. انسانی به تعبیر برخی فلاسفه مثل کیرکگور که انتخاب اصلی و غایت القصوی آنها لذت های مادی و محسوس است و غایت و مقصد اصلی تلاش هایشان در زندگی، تامین غرایز و امیالی مثل قدرت، ثروت، رفاه، شهوت و برخورداری همه جور وسایل خوش باشی است. پیشرفت و توسعه را در ارتقا وسایل این خوش باشی و آسودگی بیشتر تن نعریف کرده اند. این انسان ها چهره غالب انسان، در طول تاریخ اند. دسته دوم کسانی که یک زندگی آرمانی را انتخاب کرده اند و در پایبندی به زندگی آرمانی، سختی را بر راحتی ترجیح داده اند و حتی از غرایز و امیال خود به شکل بهنجار نیز صرفنظر کرده اند چرا آن تعهد ارمانی با تعقیب زندگی لذت طلبانه مادی و محسوس سازگار نیست. این گروه.، گروه نادر و کمیاب انسان ها در تاریخ اند. حتی اگر در دوره هایی از تاریخ بشر، کثیری از افراد یک جامعه، زندگی ارمانی را دنبال کرده اند، این ادوار کوتاه مدت بوده است. در این باره گفنار مرحوم هاشمی در دهه ۶۰ روشنگر است که چگونه کسی که تغییر ارزشی مردم ایران را به سمت یک زندگی آرمانی در دهه ۶۰ را می ستاید، خود او بعد از یک دهه از انقلاب، پیش قراول بازگشت به یک زندگی مبتنی بر رفاه و درک یک زندگی لذت طلبانه است.
در واقع انسان شناسی تاریخی و انضمامی به ما می گوید، علی الااغلب انسان ها حاضر به تحمل یک زندگی آرمانی و فراروی از تامین امیال و غرایز نیستند و جامعه ای که بخواهد این واقعیت را نادیده بکیرد با پتک واقعیت در هم خواهد شکست. بنابراین نقطه عزیمت کثیری از افراد برای تماشای رسانه تلویزیون، از رهگذر تامین خوشی و لدت محسوس مادی است که در چارچوب مفهوم سرگرمی قابل ترجمه است. پرمخاطب بودن عصر جدید ها، جوکرها و...و کم مخاطب بودن شبکه های مثل افق، درهمین واقعیت ریشه است.
