انسان معنوی و هفت ویژگی او من شروط لازم و کافی آن را نمی‌توان | جامعه‌ای بهتر بسازیم
انسان معنوی و هفت ویژگی او
من شروط لازم و کافی آن را نمی‌توانم ذکر کنم. فقط شروط لازم آن را ذکر می‌کنم.
۱. اوّلین مسئله زندگی او این است که "چه باید بکنم؟" هر مسئلۀ دیگری غیر از آن تنها زمانی برایش اهمیت می‌یابد که حل آن در پاسخ این سؤال تأثیر داشته باشد. حتی اگر می‌پردازد به این‌که آیا خدایی هست یا نه، آیا زندگی پس از مرگ هست یا نه و آیا جهان متناهی است یا نامتناهی، نظام جهان اخلاقی است یا نه و ...
۲. زندگی انسان معنوی اصیل است، عاریتی نیست. زندگی اصیل یعنی زندگی‌ای فقط بر اساس فهم و تشخیص خود. بنابراین، در این زندگی تقلید، تبعیت از افکار عمومی، تحت تأثیر هیجانات عمومی قرار گرفتن، تعبدهای بلادلیل و … وجود ندارد و انسان فقط بر اساس عقل و وجدان اخلاقی خود زندگی می‌کند هرچه را بر اساس عقل و وجدان اخلاقی، درست تشخیص داد به آن عمل می‌کند وگرنه آن را پس می‌زند.
۳. به کل جهان هستی رضا داده است، از جمله به درد و رنج‌ها و شرور این جهان. در عین این‌که همه تلاش خود را برای بردن امور به سمت و سوی نیکوتر انجام می‌دهد،.
۴. برای انسان معنوی بسیار مهّم است که امور تغییرپذیر را از امور تغییرناپذیر تفکیک کند، تا تمام هم و غم خود را صرف امور تغییرپذیر کرده و با امور تغییرناپذیر کلنجار نرود.
۵. تفاوت‌ها را کاملا هضم کرده و پذیرفته که خود با تمام انسان‌های دیگر متفاوت است، هم به لحاظ اخلاقی و هم به لحاظ روان‌شناختی.
۶. انسان معنوی با هیچ‌کس مسابقه نمی‌دهد. فقط با خودش مسابقه می‌دهد. انسان معنوی همیشه خود را فقط با خودش در حال مسابقه می‌بیند و آن هم نه در "داشتن‌ها" بلکه در "بودن‌ها".
۷. ویژگی هفتم انسان معنوی این است که در مقام نظر حقیقت‌طلبی، در مقام عمل عدالت‌طلبی و در مقام احساس و عاطفه نیز عشق‌ورزی پیشه کرده است. |مصطفی ملکیان| @JameahiBehtarBesazim
