حقوق شهرسازی ( یاداشت شماره 266 ): در پاسخ به پرسش شما در بار | حقوق شهرسازی
حقوق شهرسازی ( یاداشت شماره 266 ): در پاسخ به پرسش شما در باره تاثیر سالخوردگی بر شهرسازی ، باید گفت: موضوع خوبی برای اندیشه ورزی و نگارش پایان نامه است. جمعیت ایران با رشد فزاینده ای به پیری می رسد. کارشناسان در باره پیامدهای زیانبار آن توضیح داده اند. شهرهای ما برای اشخاص کم توان طراحی نشده اند :برای مشاهده پیاده روها ، پل ها، آپارتمان ها ، ساختمان های اداری ، سیستم حمل و نقل ، مراکز خرید ، دانشگاه ها کمی وقت بگذاریم. آیا یک فرد ناتوان قادر است بدون یاری گرفتن از دیگری از پل های فلزی عبور نماید؟ از پله های یک ساختمان اداری بالا رود؟ براحتی از پیاده روهای نا همسطح عبور نماید؟ دشواری ها هنگامی دو چندان خواهد شد که یاریگران خود پیر شده اند و پیری عصا کش پیر دیگر می شود. در شهر سالخوردگان مهد کودکی وجود ندارد و جای آن را خانه سالمندان می گیرد. نشاط شهری که ناشی از شور و شوق کودکی و جوانی است جای خود را به فرسودگی و نا امیدی و انتظار برای رفتن می دهد. آیا برنامه ریزی شهری واقعیت تلخ ایران پیر را قبول کرده است؟ در کشوری که همه چیز به برق وابسته است ، قطع آن فاجعه بار است . سالخوردگانی که بیرون مانده و قادر به بالا رفتند از پله های آپارتمان و یا پله های مترو نیستند. ما از تجربه دیگران کمتر درس گرفته ایم و از به سنت های ایرانی برای حفظ پیران دور شده ایم. تاثیر گرانی زمین و مسکن و کوچک شدن آن بر فرزند آوری تاثیر مستقیم دارد و بتدریج خانه را کوچک و کوچکتر می کند. در گذشته خانواده گسترده معنا داشت ، خانه های فراخ امکان زندگی جمعی را فراهم می ساخت لیکن پدیده شهری شدن و سیاست های رها سازی شهرها بر سنت های پسندیده که توام با تکریم سالخوردگان بود تاثیر منفی گذاشت. شمان فرزندی که پدر خود را تا خانه سالمندان بدرقه می کند پر از اشک و دل پدری که به دیدن نوه و فرزند خوش است پر از آه است. آیا شهرسازی می تواند بومی سازی شود و با سنت های کهن ایرانی مانوس شود؟ آیا آنقدر توانمند است که خانه های ایرانی ، حیاط و حوض آب و سفره ای که نماد انسجام و همبستگی بود و پیران در صدر آن جای داشتند را حفظ و احیاء نماید؟ دکتر کامیار 11/4/1401
