اصل بر تسلیم و توکل است، نتیجه ایی که مراقبه و محاسبه در نهایت ( بعد ازسال ها ) از خود نشان می دهد، تسلیم و توکل در همان اول انجام میدهد!
در مراقبه و محاسبه قصد اینست که؛
درون را پاک و ورودی ها را از هر چیزی که غیر فطری است محفوظ نگه داریم!
با این فُرمِ بودن مراقبه گر، سینه را پاک و پاک تر می نماید! تا دروغ و تِوهُمِ خود محو شود!
اما در توکل و تسلیم هیچ زمانی نیست! در همان لحظه ی تسلیم، بِسان جویباری زلال، اعتماد و آرامش و امنیت و دل گرمی، لحظه به لحظه، تازه و تازه تر، بر توکل کننده ظاهر می شود، در همان دَم که توکل و تسلیمِ اصیل در درون جوینده اتفاق افتد، نتیجه رُخ خواهد نمود، جوینده محو و ایمانی عمیق جایگزین می شود که تمامیتِ زندگیِ شخص را تحت حمایت و پوشش قرار می دهد!
همچنین با تسلیم و توکلِ واقعی، فاصله ای میان انسان و خداوند باقی نمی ماند، چه، آنکه در توکل و تسلیم است، سرشار از عشق و شور و شوقِ خدمت است و خالی از خود و من! به یقین آن که دوستدار زندگی و راستی و درستی است، هر جا که باشد، نزدیک خداوند و در قُرب اوست!
