در هیچ پیشامدی نباید فریاد شادی برآورد یا شکوه و زاری کرد: تا اندازه ای به این علت که همه چیز متغیر است که این شامل آن پیشامد نیز می‌گردد و تا اندازه‌ای به این علت که قضاوت آدمی درباره سود و زیان خویش دستخوش خطاست.
تقریبا هرکس به مناسبتی از آنچه بعد برای او بهترین واقعه بوده است شکوه کرده یا از پیشامدی که بعد سرچشمه بزرگ‌ترین رنج های او شده است، فریاد شادی برآورده است.
موضعی را که در اینجا توصیه کردم، #شکسپیر به زیبایی بیان کرده است؛ «
طعم شادیها و غمهای ناگهانی را چندان چشیده ام که دیگر هرگز در نگاه نخست از دیدن چهره این دو، مانند زنان عنان خود را از کف نمیدهم.»
به طور کلی، کسی که در همه حوادث آرامش خود را حفظ می‌کند، نشان می‌دهد که می‌داند، امکان شر‌‌‌‌‌‍‌‌‍ّ در زندگی چقدر بزرگ و پرتنوع است و از این رو به آنچه در زمان حال اتفاق می‌افتد به منزله‌ی بخش کوچکی از آنچه ممکن است هنوز پیش بیاید می‌نگرد؛ این منش انسان‌های شکیباست که وضعیت نوع بشر را هرگز فراموش نمی‌کنند، بلکه همواره به خاطر دارند که هستی انسان چه اندوهبار و اسفناک است و بلایایی که در معرض آنهاست، بیشمارند.
#شوپنهاور
