از تمام هزار اسم خدا، از بین آن حجم رنگین ڪمان و ابر و باران و آسمان، از میان آنهمه اسماءالحسنے، بیشتر از همه اسمِ رفیقَش به من میچسبد!
خدا با هر اسمے، یڪے از صفات خودش را هویدا میڪند...
مثلاً با رئوف، مهربانیَش
با توّاب، عذر پذیریَش
با ستّار، عیب پوشیَش
با غفور، بخشندگیَش
با سخے، سخاوتمندیَش
با شفیق، دلسوزی و خیرخواهیَش
و با ڪریم، بزرگواریَش...
خدا با هر اسمش، براے ما آدمها یک صفت و یک خوبے، رو میڪند ڪه خودش ختمِ آن صفت است، تَهِ آن خوبی...
فڪر میڪنم رفیق، جامع همه اسمهاے خداست!
آخر ڪسے تا همهے این خصلتهاے نیڪو را یڪجا نداشته باشد، ڪه نمیشود اسمش را گذاشت رفیق
خاصّه با آن شفیقے ڪه تَنگِ اسمِ رفیقش میگذارد، لطف را به ڪمال میرساند و میشود «رفیق شفیق»
خدا ختمِ رفیقهاے عالم است...
به اسمِ خودت، یا رفیق...
- ملیحه سادات مهدوی
[ سُبْحَانَكَ يَا شَفِيقُ تَعَالَيْتَ يَا رَفِيقُ أَجِرْنَا مِنَ النَّارِ يَا مُجِيرُ ]
#التماس_دعا
