جهان پر ار حُقد و کینه و نفرتی می خواهد که با عینک شووینیستی و قبیله‌گرا به واقعیت‌های تاریخی نگاه کرده و در صدد جعل هویت و تاریخ و مصادره مفاخر فرهنگی بشری به نام قوم و قبیله‌ای که هیچ ارتباطی به آنها ندارند، برآمد.
بررسی تاریخ فرهنگ و علم و هنر و ادبیات در این منطقه نشان می دهد که برای سده‌های متمادی، جغرافیای فرهنگ عظیمی حول محور نام ایران و هنر و فرهنگ ایران و زبان فارسی شکل می گیرد که از ماوراء النهر تا بین النهرین را شامل می شود، جغرافیای فرهنگی عظیمی که از فردوسی و نظامی و عطار و مولوی در شعر، زکریای رازی و بوعلی و ابوریحان و خوارزمی در علم و فارابی و بوعلی در فلسفه را شامل می‌شود. این جغرافیای فرهنگی به حدی درهم تنیده و موازی یکدیگر است که فهم گفتمان علمی و فلسفی و ادبی و عرفانی آن مقطع بدون در نظر گرفتن سایر وجوه و شاخه‌های آن حوزه، فهمی نادرست و نارساست.
برای مثال فهم جهان مولوی بدون فهم سنایی و عطار و حلاج و ابوسعید و خرقانی و دیگر عرفای بزرگ این جغرافیای عظیم عملا درک و شناختی نادرست است. (مولوی می گوید:
«عطار روح بود و سنایی دو چشم او
ما از پی سنایی و عطار می رویم»)
@kharmagaas
