2022-02-23 08:30:12
چرا بیشتر آسیب های #کوهنوردی هنگام پایین آمدن از کوه اتفاق می افتد؟
بعضی از منابع به بیش از ۸۰ درصد اشاره کرده اند. تجربیات ما از حوادث سال های اخیر کوهنوردی و همیالیانوردی هم همین مسئله را نشان می دهد چه در #کوهنوردان آماتور و چه در کوهنوردان حرفه ای که نمونه های بسیاری را نیز می توان نام برد. (دکتر بهالو، لیلا اسفندیاری و ...) ولی به راستی چرا پایین آمدن از کوه حتی برای کوهنوردان حرفه ای و توانمند هم آبستن حادثه است؟
۱. سبکبار بودن
بسیاری از کوهنوردان برای اینکه فشار کمتری را هنگام صعود به قله تحمل کنند و یا بتوانند سرعت حرکت بیشتری داشته باشند و یا گاه ضعف و نا آمادگی خود را بپوشانند با کوله باری سبک بدون به همراه بردن حداقل امکانات اقدام به صعود به خصوص از کمپ های آخر و یا در صعود های یکروزه می کنند.
این افراد بنا را بر این می گذارند که در مسیر هیچ اتفاق غیر منتظره ای رخ نخواهد داد. هوا خراب نخواهد شد، راه را گم نخواهند کرد، اتفاقی برای کسی نخواهد افتاد و ... و این یعنی سپردن سلامت و جان خود به احتمالات و قضا و قدر. بسیاری از این کوهنوردان به راحتی صعود می کنند و باز می گردند اما اگر کوچک ترین تغییری ایجاد شود، راهی به خطا رفته بادی بوزد، برفی بیاید، مهی جلوی دید را بگیرد (که بسیار هم پیش می آید) آنگاه ...
برای نمونه می توان به حادثه #دماوند برای تیم کوهنوردی هرمزگان و یا حادثه کل جنو نام برد که نبود اندک وسایل شب مانی کمی آب و غذا باعث شد تا شب مانی ساده به فاجعه ای بزرگ بیانجامد.
۲. اعتماد به هوشیار ماندن هنگام بازگشت
بسیاری از کوهنوردان هنگام برنامه ریزی برای بازگشت به توانمندی های خود در حالت عادی تکیه می کنند توانایی هایی چون: قدرت بدنی، توان مسیرخوانی، توان نقشه خوانی، تجربه کوهنوردی و ... در حالی که به خصوص در ارتفاع در صعودهای سنگین در آب و هوای سرد و مخصوصا در #هیمالیا به هیچ عنوان کوهنوردان نباید به هوشیاری و توان ذهنی و در نتیجه قدرت بدنی خود هنگام بازگشت اعتماد کنند زیرا به دلایل متفاوت هوشیاری و توان ذهنی انسان در ارتفاعات بلند و در صعودهای سنگین به شدت کاهش یافته و تخریب می شود.
آثار ارتفاع به خصوص در منطقه مرگ، طولانی شدن ماندن در ارتفاع، سرما و هیپوترمی و عوارض آن، کمبود آب بدن ناشی از تعریق و فعالیت سنگین، کاهش شدید انرژی ناشی از فعالیت و بی اشتهایی و اشکالات تغذیه ای در برنامه ها که معمولا پیش می آید، تخلیه انرژی عواملی هستند که هر کدام به تنهایی برای از بین بردن هوشیاری انسان کافی هستند، حال اینکه در کوهستان و به خصوص در ارتفاعات بلند معمولا همه همراه هم هستند.
به خصوص آسیب های ناشی از ارتفاع و کمبود اکسیژن و سرما و هیپوترمی به شدت باعث اختلال در قضاوت و زوال عقل و هوشیاری می شود. آنگاه انسان نه تنها نمی تواند از توانمندی های خود بهره ببرد، بلکه حتی نمی تواند در شریط خاص و حتی عادی قضاوت درستی داشته باشد. هرچه زمان صعود بیشتر شود هرچه به ساعات پایانی روز نزدیک شویم این مشکل بیشتر و حاد تر می شود و در نتیجه در هنگام فرود که معمولا پایان روز و پایان صعود است بسیار بیشتر به چشم می آید.
۳. اشتباه در مسیر خوانی
آنچه انسان از طبیعت هنگام صعود می بیند با آنچه هنگام فرود دیده می شود بسیار متفاوت است. به این علت گفته می شود در صعود همیشه پس از چند گام برگردید به پشت سر بنگرید و مسیر بازگشت را با خود مرور کنید کوهنورد موفق کسی است که فرودش را از اولین لحظه صعود آغاز کند و در تمام مسیر حتی یک لحظه از اندیشیدن به بازگشت غافل نشود. بسیاری از دو راهی ها، پرتگاه ها، پستی ها و بلندی ها و ... هنگام بازگشت است که دیده می شوند و اگر در راه صعود ارزیابی نشده باشند می توانند مشکلات بسیار به بار آورند.
۴. صعود تا آخرین نفس تا آخرین لحظه
لذت رسیدن به قله، تلاش برای هدر نرفتن زحمات انسان، فکر کردن به عواقب و حرف و حدیث های صعود نکردن، همه و همه باعث می شود که گاه کوهنوردان دل به دریا بزنند و تمام داشته هایشان را در راه صعود ورسیدن به قله صرف کنند و آنگاه هنگام بازگشت با توجه به خطرات پیش گفت در پایان صعود و در پایان روز، خسته با هوشیاری کمتر از حد طبیعی وقتی که دیگر آن نیروی عظیم که انسان را به قله می کشاند جای خود را به خواب آلودگی و خستگی و بی حوصلگی و نرسیدن فرود می دهد به فکر بازگشتن بیفتند.
۵. آثار روانی
همیشه رسیدن به قله انگیزه انسان را چند برابر می کند و این انگیزه بر بسیاری از چیزها و ناتوانی ها غلبه می کند، اما هنگام باز گشت دیگر از آن انگیزه قوی خبری نیست. اندکی اشتباه، اندکی ناملایمت، کمی ناپایداری جوی می تواند انسان خسته و نه چندان هوشیار و سرمازده را به راهی بی بازگشت بکشاند.
همطناب «کوه‌گرام» شوید
@KoohGram
1.3K views05:30
ک
