2022-11-01 01:01:08
رویای هر کودک صلح است
رویای هر مادر صلح است
کلام عشقی که بر زیر درختان می‌تراود
صلح است.
پدری که در غبار
با تبسمی در چشم‌هایش
با سبدی میوه در دست‌هایش
با قطرات عرق بر جبینش
که چون ترمه‌ای بر طاقچه خشک می‌شود
باز گردد
صلح است.
آن هنگام که زخم‌ها
بر چهره‌ی جهان التیام یابد،
آن هنگام که چاله‌ی بمب‌های خورده بر تنش را درخت بکاریم،
آن هنگام که اولین شکوفه‌های امید
بر قلب‌های سوخته در حریق
جوانه زند،
آن هنگام که مرده‌ها بر پهلوهای خویش بغلتند و بی‌هیچ گلایه‌ای به خواب روند
و آسوده خاطر باشند که خونشان بیهوده ریخته نشده،
آن هنگام،
درست آن هنگام
صلح است.
صلح
بوی غذای عصرگاهی‌ست
صلح یعنی
هنگامی که اتومبیلی در کوچه می‌ایستد
معنایش ترس نباشد.
یعنی آن کس که در را می‌زند
دوست باشد
یعنی باز کردن پنجره
معنی‌اش آسمان باشد.
صلح یعنی سور چشم‌ها
با زنگوله‌های رنگ.
آری. صلح این است.
صلح
لیوان شیر گرم است و کتاب
به بالین کودکی که بیدار می‌شود از خواب.
صلح یعنی هنگام که خوشه‌ی گندم به خوشه‌ی دیگر می‌رسد
بگوید نور. بگوید روشنی.
صلح یعنی
تاج افق، نور باشد.
آری. صلح این است.
صلح یعنی
مرگ جز اتاقی کوچک از قلبت را نتواند تسخیر کند.
یعنی دودکش خانه‌ها
نشانی از سرور باشند.
هنگامی که میخک غروب
هم بوی شاعر دهد و هم کارگر.
آری، صلح این است.
صلح
مشت‌های گره کرده‌ی مردمان است.
صلح
نان داغ بر میز جهان است.
لبخند مادر است
تنها همین
نه چیزی جز این.
آن کس که زمینش را خیش می‌کشد
تنها یک نام را بر تن خاک حک می‌کند:
صلح، نه چیزی دیگر، تنها صلح.
بر قافیه‌ی فقراتم
قطاری به سوی آینده رهسپار است
با سوغات گندم و رز.
آری. صلح همین است.
ای برادران من!
تمام عالم و امیالش
تنها در صلح نفسی عمیق می‌کشد.
دستانتان را به ما دهید، برادران.
آری. صلح همین است.
باریس ریتسوس
331 views22:01
گ
