اندیشه ات جایی رود وانگه تو را آنجا کشد
از اندیشه بگذر چون قضا پیشانه شو پیشانه شو
رنج و اندوه بسیار هنگامی پدید می آیند که هر فکری را که به سرت می آید، واقعیت می پنداری.
شرایط تو را اندوهگین نمی کنند...
افکارت تو را غمگین می کنند.
تفسیرهایت،
داستانهایی که به خودت
می گویی، تو را اندوهگین می کنند.
داستان هایی که نه حقیقت دارند و نه واقعی اند اما در حال بلعیدن انرژی تو هستند و تنها یک فکر هستند که تو به آنها پر و بال دادی و حقیقت می‌پنداری
هنگامی که متوجه شوی: "فکرهای کنونی ام مرا اندوهگین می کنند" از یکی بودن ناآگاهانه با آن افکار بیرون می آیی...
