2022-05-27 00:12:48
ما آدما در رابطه با هم معنا پیدا میکنیم.
با عشق بینمون گره میخوریم به زندگی و معنا و بهانه پیدا میکنیم برای ادامه دادن، برای اصیل زیستن و خوب ادامه دادن.
نیاز داریم به تایید و تعریف و توجه و محبت و عشق هم.
تو دنیای بیرحمی که ما هستیم در حالی که بدیای روزگار و تلخیاشو درونی میکنیم و این تاریکیا تو وجودمون تهنشین میشه، نیاز داریم به نور و روشنی و خوبی و عشق هم.
مثلا من اونیام که سر چندبار شنیدن چارتا حرفی که شاید پایه و اساسم نداشته، نوشتههامو بیاعتبار میکنم، صدامو بیاعتبار میکنم، فعالیتامو بیاعتبار میکنم، اصلا وجود خودم تو این دنیا رو بیاعتبار و بیارزش میکنم.
خیلی وقتا باورم اینه که یه موجود دوست نداشتنیام که برای کسی مهم نیست و بودنش ارزشی تو این دنیا نداره.
قطعا که هزار و یک قصه هست پشت روانی که باور کرده مطرود و متروک و درماندهست.
اما درمان همین روان درمانده چیه جز عشق و توجه و محبت؟
شرمی ندارم که بگم بهش نیاز دارم.
به اینکه بدونم ارزشمندم، کافیام، تاثیرگذارم، دوست داشتنیام، تنها نیستم و برای کس یا کسانی مهمم.
هممون داریم این حسا رو و برای همین معتقدم درستش اینه که حسای خوبمونو به هم بگیم و از هم دریغ نکنیم محبتمونو.
شاید اونی که حسمونو ازش پنهان میکنیم به همون حسی که بهش داریم نیاز داره.
درست مث همین سریالا که معتادشونیم و با ولع دنبالشون میکنیم.
به کسی که دوسش داری بگو دوسش داری شاید این تنها بهانه زندگیش شد.
#مانگ_میرزایی
@maangmirzaei
245 views21:12