یک دهان خواهم به پهنای فلک تا بگویم وصف آن رشک ملک استاد ا | مجمع پریشانی
یک دهان خواهم به پهنای فلک تا بگویم وصف آن رشک ملک
استاد احمد مهدوی دامغانی (۱۳۰۵-۱۴۰۱) درگذشت. چقدر این ادیب عالِم را دوست داشتم. هرچند سعادت دیدار ایشان را نداشتم، ولی بحمدالله از سال ۱۳۹۲، پیوسته از رهگذر ایمیل و تماس، با ایشان مرتبط بودم. از استاد صدها ایمیل به یادگار دارم که ان‌شاءالله روزی با اجازهٔ خانوادهٔ ارجمندشان، آن‌ها را منتشر خواهم کرد. استاد مهدوی دامغانی، خوشبختانه عمر بابرکتی داشت. با وجود پیری و دردمندی، در آن «غربتِ غربیّه»، همیشه و گشاده‌رویانه، پاسخ‌گوی پیام‌ها و تماس‌ها بود. عاشق سینه‌چاک ایران و اسلام و تشیع بود. هنگام صحبت اگر نامی از ائمه برده می‌شد، بغضشان می‌شکست. از بزرگان و استادانش پیوسته به‌نیکی و با دعا یاد می‌کرد. بسیار مهربان و نرم‌خو بود. حافظهٔ وقّاد و نیرومندی داشت. بسیاردان بود. با این‌که دکترای زبان و ادبیات فارسی داشت اما همان‌قدر که از ادب فارسی مطلع بود، به زبان و ادبیات عربی نیز مسلط بود. به سبب تحصیلات حوزوی، به علوم اسلامی آگاهی دقیقی داشت و آثار این اطلاعات، در مکتوبات استاد نمایان بود. استاد نثر شیرین و استواری داشت. از خواندن نثرشان همیشه لذت می‌برم. این کرامت استاد را هرگز از یاد نخواهم برد که چند سال قبل، در حدود نود سالگی، یک بار کتاب فرهنگ ضرب‌المثل‌های عربی را با دقت و ریزبینی خواندند و در لابه‌لای سطور، صدها نکته دربارهٔ اعراب‌گذاری‌ها، ترجمه‌ها و برخی ضبط‌ها و افتادگی‌ها نوشتند. السَّلامُ علیه یومَ وُلِدَ و یومَ ماتَ و یومَ یُبعَثَ حَیّاً. (سهیل یاری) https://t.me/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw
