سهمم را گرفتم، از دنیا، از دلخوشی ها، آن هنگام که خودم را، | کافه نادری☕️
سهمم را گرفتم، از دنیا، از دلخوشی ها، آن هنگام که خودم را، پشتِ کابوس های تلخ، جا گذاشته بودم. آن هنگام که تمامِ خودم را در اوجِ ویرانی رها کرده بودم! قصه ام پر از زخم هایِ تلخ بود، و جهانی که تو را برایِ همه ی نداشته هایم کنار گذاشته بود! پایِ تمامِ اشتباهاتم مانده بودی، دَم نزدی، می دانستی یک روز، یک جایی، در اوجِ ویرانی ام، در عمق غصه ها و تلخی هایم، دُچارت می شوم، عاشقت می شوم، و دلم بندِ دلت می شود! می دانستم یک روز، یک جایی، مرا، دلم را، به بند می کشی، به اسارت می بری تمامِ تنهایی ام را! می دانستم، یک روز تو را پیدا خواهم کرد، تو را غصه خواهم خورد، تو را عاشق خواهم شد. می دانستم تو می آیی و یادم می رود جهانم را! امروز همان روز است، حالا، من دچارت شده ام، لحظه به لحظه، نگاه به نگاه، پلک به پلک!
