2022-06-25 16:15:24
روزنامه رسالت ۴-۴-۱۴۰۱ (بخش۲)
https://resalat-news.com/تهران-و-روز-مبادای-زلزله/
#تهران و روز مبادای #زلزله
مهدی زارع، استاد پژوهشگاه
بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله هم تأکید می کند: «۱۲۹ ساختمانی که بعد از حادثه متروپل آبادان از آنها به عنوان ساختمان ناامن نام برده شده، صرفا از دید «آتش سوزی احتمالی» ناامن تشخیص داده شده اند. اولا ساختمان‌های ناامن فراتر از این تعداد است و حتی در زمینه ناامنی در برابر خطر آتش نیز ساختمان‌های متعدد و پرشمار دیگری در تهران وجود دارند. (بر اساس گزارش‌های آتش نشانی تهران) ولی این ۱۲۹ ساختمان جزء مراکز عمومی و مهمی بودند که می توان و باید به عنوان یک فهرست اولیه بدان‌ها توجه نمود. در مورد ساختمان‌هایی که تا امروز روی گسل ساخته شده اند، مانند هتل اسپیناس پالاس در سعادت آباد و ۵۴ ساختمان سایت دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات عملا کار خاصی نمی توان انجام داد. ولی از این به بعد می توان
جلوی افزایش چنین بناهایی را بر روی گسل ها گرفت. خوشبختانه در سال‌های اخیر برای ساختمان‌های عمومی و دولتی و بلند مرتبه، سخت گیری می شود و حداقل مانند سابق، به راحتی اجازه ساخت و ساز روی گسل نمی دهند. هرچند که همچنان قانونی برای ممانعت از احداث ساختمان مسکونی روی گسل وجود نداد.»
زارع به این موضوع هم گریزی می زند که پیش بینی های دراز مدت زلزله در دهه های اخیر موجب افزایش آگاهی و همچنین لحاظ کردن پارامترهای آن در آیین نامه های زلزله در ایران شده است. البته موضوع پیش بینی کوتاه مدت همچنان در گام‌های اولیه است و طی ۱۸ سال گذشته شناخت اولیه علمی از سوی پژوهشگران با روش‌های گوناگون پیش بینی زلزله حاصل شده، ولی هنوز بر روی دستاوردهای این موضوع در قالب یک سامانه هشدار برای کشور سرمایه گذاری نشده است.
اقدامات کشورهای لرزه خیز
او به کشورهای پیشرفته ولرزه خیزی مانند آمریکا و ژاپن هم اشاره دارد که با بهره گیری از علم و به کارگیری نیروهای متخصص توانسته اند زیرساخت‌های تاب آور را در برابر خطر زلزله ایجاد کنند: «زمین لرزه‌ها اغلب بدون هشدار کم یا بدون هشدار رخ می دهند و پتانسیل ایجاد تخریب و مرگ بسیار زیادی دارند. کشورهای دارای امکانات، سیستم های مدیریت اضطراری پیچیده ای را برای مقابله با این تهدید دائمی توسعه داده اند. ایالات متحده و ژاپن میزان خطر مشابهی دارند و در ۳۰ سال گذشته زلزله های بزرگی را تجربه کرده اند. رویکرد این دو کشور به این مشکل کاملا متفاوت است. ایالات متحده از یک رویکرد پایین به بالا استفاده می کند
و آزادی زیادی به دولت های محلی برای مقابله با این خطر می دهد. سیستم ژاپنی مسئولیت را از طریق یک رویکرد دستورالعملی توزیع می کند و دولت مرکزی مراقبت از کاهش ریسک و پیشگیری و بخش هایی از بازیابی و بازسازی را بر عهده می گیرد و مابقی را به بخش ها و دولت های محلی، استانداری ها و فرمانداری ها واگذار می کند. از سوی دیگر، در ایالات متحده، آژانس مدیریت اضطراری فدرال (FEMA) به حمایت از مردم در هنگام وقوع یک وضعیت اضطراری می پردازد
و برای عملیات به کارکنان سازمان‌های فدرال، ایالتی و دولت محلی و همچنین بخش خصوصی متکی است. نهادهای دولتی مانند گروه های مذهبی و داوطلب همراه با عموم مردم برای مقابله مؤثر با اثرات نامطلوب سوانح در مدل آمریکایی بسیج می شوند. سیستم هشدار پیش هنگام زلزله (EEW) از سال ۲۰۰۷ در ژاپن به صورت عمومی در دسترس است. سیستم هشدار زلزله ShakeAlert در ساحل غربی ایالات متحده هنوز در حال توسعه است وبرای ارائه هشدار اولیه زلزله به کاربران نهادی و عمومی طراحی شده است. واکنش‌های احساسی نسبت به زلزله در غرب آمریکا نسبت به ژاپن در دهه های گذشته متفاوت بوده، احتمالا به دلیل زمین‌لرزه‌های خفیف‌تری که در دهه‌های اخیر در شمال غربی اقیانوس آرام ایالات متحده در مقایسه با ژاپن رخ داده است. ژاپنی‌ها عموما رویکرد همگانی را به پاسخ زلزله ترجیح می‌دهند در حالی که آمریکایی‌ها (به طور خاص کالیفرنیایی‌ها) ترجیح می‌دهند با تأکید بیشتر بر خودکفایی خانوار به صورت مجزا از سایر شهروندان به مقابله با ریسک زلزله بپردازند.»
علی بیت اللهی نیز با نگاهی به کشورهای لرزه خیز، می گوید: «این کشورها یک شبه به این وضعیت نرسیده اند و در طول سالیان سال کارشناسان و مدیران و مردم دست به دست هم داده اند تا بنایی اصولی و محکم و مقاوم ساخته شود و ما اگر در حال حاضر نسبت به تغییر وضعیت بافت های فرسوده اقدام کرده و برای ساختمان های غیرمقاوم چاره اندیشی و یا ساخت و سازهای در دست احداث را با جدیت و سختگیری مورد کنترل و نظارت قرار دهیم، پس از چند سال به نقطه مطلوب می رسیم.
547 viewsMehdi Zare, 13:15
د
