آواز - و موسیقی- بزمی که به‌نوعی حدفاصلِ آواز مجلسی تا آواز عو | قول و غزل در ساز و قلم
آواز - و موسیقی- بزمی که به‌نوعی حدفاصلِ آواز مجلسی تا آواز عوامانگی است، از جمله گونه‌های موسیقی منسوخ شده است. در یکی از برنامههای قدیمی رادیویی (احتمالاً برنامه "شما و رادیو") که «علی تابش» مجری برنامه است، هنرمندان گرامی: «اکبر گلپایگانی»، شادروان بانو «هایده»، «جمال وفایی» و «هوشمند عقیلی» شرکت دارند. لحن و بیان آوازی این هنرمندان در این بزم رادیویی با برنامههای رسمی آنان هم‌چون «موسیقی ایرانی» و «گل‌ها» متفاوت است. اکبر گلپا - که به‌نوعی این نوشتار در حول شخصیت آوازی او است- حالتی از خوانش آوازی را به‌منصه‌ی ظهور می‌رساند که با این‌که با آثار برنامههای گل‌های وی به‌لحاظ ماهوی در تضاد است اما نسبت به‌اجراهای صحنه‌ای‌اش هم در تمایز است. به‌عنوان نمونه در فراز آخر آوازی پس از اشاره از مخالف به‌مغلوب توسط بانو هایده، گلپایگانی جهت تثبیت خلاء فضای کلامی و شعریِ مغلوب، بیتی از بهادر یگانه را با مضمون: «ز دست دل چه می‌كشم وای/ به‌زندگی در آتشم وای» می‌خواند که در ادای چندباره‌ی واژه‌ی «وای» (سه مرتبه در مصراع اول و سه مرتبه درمصراع دوم) البته با آهنگ‌های بیانی متفاوت، مؤخره و درنهایت فرودی به‌یادماندنی را در دستگاه سه‌گاه به‌یادگار می‌گذارد و در آخر نیز، تصنیف معروف «فضل‌الله توکل» (به‌دلم آگهی تو آیا؟) را دست جمعی می‌خوانند. باری، همزیستی مسالمت‌آمیز و الزام و التزامِ به‌این تفکر! تنها راهی بود [و هست] که می‌شد [و می‌شود] با طریقِ بر آن، تمامی سلایق و علایق را مورد توجه قرار داد و اقناع کرد و مخاطب را بیش از پیش، با نغمات و سازهای ایرانی مأنوس و مألوف ساخت.
