چند نکته درباره جنبش های اجتماعی اخیر در ایران ۱.جنبش های اصی | رخداد تازه(مصطفی مهرآیین)
چند نکته درباره جنبش های اجتماعی اخیر در ایران
۱.جنبش های اصیل اجتماعی در ایران پس از انقلاب از جنبش سال نود و شش و پس از طرح شعار "اصلاح طلب اصول گرا دیگه تمومه ماجرا" آغاز شده است که ادامه آن را می توان در جنبش سال نود و هشت و در جنبش فعلی خوزستان دید.
۲.دوم خرداد جنبش نبود،بلکه میل به اصلاحات در درون نظم موجود از طریق انتخابات بود که البته با حضور پرشور مردم،به ویژه طبقه متوسط و طبقه بالا، صورت گرفت و از همین رو می شود در تحلیلی دیگر آن را گونه ای جنگ درونی در درون خود نظام سیاسی برای به دست گرفتن مناصب قدرت دانست.
۳.جنبش دانشجویی سال هفتاد و هشت باز گونه ای دیگر از بازی گرفتن دانشجویان و مردم در بازی قدرت اصلاح طلب و اصول گرا بود و اصالت نداشت.
۴.جنبش سال هشتاد و هشت یک قربانی واقعی داشت و آن میر حسین موسوی بود که صادقانه و بدون داشتن هر گونه ادعا نسبت به قدرت وارد بازی انتخاباتی شد که باز جنگ قدرت اصلاح طلبان و اصول گرایان به شکل گیری آن دامن زده بود.میر حسین موسوی شریف ترین انسان در تاریخ سیاسی معاصر ایران است که پیش از همه، در مقام تحلیل، وقوع جنبش های اصیل نود و شش و نود و هشت و خوزستان را به ما گوشزد کرده بود.
۵.بنابراین،تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی را می توان به قبل از نود و شش و بعد از نود و شش تقسیم کرد.جنبش های مردمی(مردم محروم جامعه) نود و شش و نود و هشت و خوزستان جنبش های اصیلی هستند که به جای دعواهای درون دستگاه حکومت ریشه در بستر اجتماعی واقعی جامعه ما دارند و برآمده از ضرورت یا عدالتی هستند که در چهل سال گذشته به آن بی اعتنایی شده است.به زبان آصف بیات،در جامعه ما عدالت چیزی جز داشتن یک زندگی آبرومندانه و با عزت و شرف نیست و این همان خلایی هست که جمهوری اسلامی یا بدلیل گرفتار بودن در "بازی اصلاح طلب و اصول گرا و یا بازی آمریکا و ایران" به آن بی اعتنایی کرده است.اینروزها،روزهایی است که جمهوری اسلامی باید بداند در چهل سال گذشته به مساله عدالت بی اعتنایی کرده و باید به آن باز گردد و برای تحقق عدالت راهی جز ایجاد فضای باز اجتماعی و فرهنگی ندارد: تنها در یک فضای باز اجتماعی و فرهنگی است که عدالت امکان تحقق یافتن دارد.
یک نکته:این متن حاصل گفتگوی من با یکی از دوستانم است که طبعا کلمات او هم در متن جاریست.
