البته همان زمان هم شعارها در راستای بیانیه‌ها و بیانیه‌ها هم ب | رخداد تازه(مصطفی مهرآیین)
البته همان زمان هم شعارها در راستای بیانیه‌ها و بیانیه‌ها هم به یک معنا بازگوکننده شعارهای مردم بود. اما در کل در انقلاب‌ها، دیوار نوشته‌ها و شعارهایی که به زبان مردم می‌آید، کاغذ نوشته‌ها، پیشانی‌نوشته‌ها، تابلونویسی در مدارس و حتی حرکات نمادینی مانند از بین بردن مجسمه و پاره کردن عکس اشخاص و آتش زدن آنها، مجموعه‌ای از کنش‌های نمادین یعنی یک زبان نمادین هستند. همین ترانه «برای...» شروین حاجی‌پور که از کودک کار تا رقص‌های نکرده، خنده‌های نیامده، برای کودک افغانستانی، پدر زیر فشار اقتصادی خم شده و ... می‌گوید، چیزی جز بیانیه نیست. تنها کاری که بیانیه سیاسی می‌کند، این است که اینها را در قالب ادبیات سیاسی می‌برد. بنابراین نباید دنبال بیانیه سیاسی بود. جنبش به وضوح بیانیه و شعار خود را می‌گوید. دیوارنوشت و پیشانی نوشت هم بازتاب همین‌هاست. مهر آیین در بخش پایانی گفتگو توضیح می‌دهد که چگونه رنج فردی به رنجی جمعی تبدیل می‌شود. او می‌گوید: طبیعتا در هر جامعه‌ای اتفاقات سیاسی و رخداد اتفاق می‌افتد. ممکن است برخورد خشنی صورت بگیرد اما اتفاقات، هرگز به خودی خود به رنج جمعی تبدیل نمی‌شوند بلکه پدیده‌ها زمانی به رنج جمعی تبدیل می‌شوند که جامعه احساس کند هویت، آگاهی و ذهنیتش لطمه خورده است. زمانی این لطمات را حس می‌کند که آن پدیده اجتماعی، سیاسی و اتفاقی که در جامعه رخ داده، از طریق زبان به یک تروما یا رنج فرهنگی تبدیل شود. به همین دلیل فاصله بین اتفاق و رنج فردی برای دختری مانند مهسا یا خانواده او زمانی به یک رنج جمعی تبدیل می‌شود که این پدیده به یک پدیده فرهنگی تبدیل شود. یعنی کسانی مانند شاعران، نویسندگان، روشنفکران، سلبریتی‌ها، رهبران سیاسی، گروه‌های معترض اجتماعی مانند دانش‌آموزان و دانشجویان وارد می‌شوند و آن ترومای فردی را به ترومای جمعی تبدیل می‌کنند. یعنی دیگر سئوال این نیست که چه کسی این کار را با من کرد بلکه پرسش این است که چه کسی این کار را با ما کرد. در اینجا پدیده از سطح من به سطح ما گذر می‌کند و هویت، آگاهی و ذهنیت جمعی آسیب می‌بیند. جامعه احساس می‌کند رنجی بر او وارد شده به همین دلیل حوادث سیاسی اصولا از جنس حوادث فرهنگی هستند . یعنی ترومای فرهنگی ایجاد شده که جامعه آنچنان ملتهب است که به سمت رادیکال شدن می‌رود. اینجاست که این شعارها و آنچه روشنفکران، دانشجویان، گروه‌های دانش‌آموزی، جوانان محلات، سلبریتی‌ها انجام می‌دهند، تبدیل یک رنج فردی به یک رنج جمعی است و همین کار، مهم‌ترین بیانیه سیاسی است که این جنبش حرف‌های خود را از طریق آن بیان می‌کند.
