'کسی عزم انطاکیه* کرده است و[لی] سوی قیصریّه* می‌رود. امید دار | استاد دکتر محمدعلی موحّد
"کسی عزم انطاکیه* کرده است و[لی] سوی قیصریّه* می‌رود. امید دارد که به انطاکیه رسد و سعی را تَرک نمی‌کند، معهذا ممکن نیست که از این راه به انطاکیه رسد. الّا آنکه(مگر آنکه) به راه انطاکیه می‌رود، اگرچه لَنگ است و ضعیف است، اما هم برسد چون مُنتهای راه این است. چون کارِ دنیا بی رنج میسّر نمی‌شود و کارِ آخرت همچنین، باری این رنج را سوی آخرت صرف کن تا ضایع نباشد."
(فیه ما فیه، فصل۲۵)
تاکید مولانا در اينجا "در مسیرِ درست بودن و رنج بی حاصل نبردن" است. مضمون این تکّه از "فیه ما فیه" در چند جای مثنوی معنوی نیز با ایماژهای متفاوت تکرار شده است. برای نمونه:
در زمینِ مردمان خانه مکن کارِ خود کن، کارِ بیگانه مکن
کیست بیگانه؟ تنِ خاکیّ تو کز برای اوست غمناکیّ تو
(دفتر دوم مثنوی، چاپ استاد موحد، ص۲۷۸)
مرغ بر بالا و زیر آن سایه‌اش می‌دوَد بر خاک، پرّان مرغ‌وَش
ابلهی صیّادِ آن سایه شود می‌دَود چندان که بی‌مایه شود
تیر اندازد به سوی سایه او تَرکش اش خالی شود از جست و جو
ترکشِ عمرش تهی شد، عمر رفت از دویدن در شکارِ سایه تَفت
(همان، دفتر اول، ص۲۹)
---‐---------------------------------- ** اکنون انطاکیه و قیصریه از شهرهای ترکیه هستند.
