یه آدم کمال گرا به واسطه انجام ندادن کامل کارهاش از خودش، کارهاش و مسیری که داره سپری میکنه راضی نیست و در برابر هر مشکلی که ممکنه در مسیر پیش بیاد مضطرب میشه. مثلا:
نه هنوز اونی که میخوام نیست.
وای خدا دیگه کم اوردم.
ولش کن نمیشه اصلا.
در حالی که یه آدم پیشرفت گرا در مورد اشتباهاتش خیلی نگران نیست و اون هارو به عنوان بخش طبیعی هر فرایندی میبینه و به جای نگرانی، به هم ریختن یا دست کشیدن از کار، سعی میکنه درستشون کنه. مثلا:
ای بابا چرا اینطوری شد! پس باید بررسی کنم ببینم ایراد کار کجاست و دوباره شروع کنم.
یه آدم کمال گرا اشتباهاتش رو یا نمیتونه بپذیره یا به سختی باهاشون کنار میاد و یه اشتباهش براش معادله با از هم پاشیدن یه مجموعه باور و ارزش ها و کاهش اعتماد به نفسه. مثلا:
وای خدای من گند زدم.
من چقدر ناتوانم آخه.
من یه آدم شکست خورده ام.
در حالی که یه آدم پیشرفت گرا بازخورد رو موضوعی میبینه که میتونه ازش درس بگیره و برنامه بهتری رو برای خودش طراحی کنه. اعتماد به نفس اون در گرو نظر دیگران نیست و اجازه نمیده سنگ های مسیر مانعی برای ادامه باشه. مثلا:
اکی من شکست خوردم. بابتش ناراحتم ولی من هنوز یه آدم خوبم.
کمال گراها از میلی که برای گرفتن نتایج مثبت دارن، به عنوان انگیزه برای پیشرفت تو مسیر استفاده میکنن و معمول گراها رو مسیر تمرکز میکنن و نتایج رو به حال خودشون ول میکنن (من تلاشم رو میکنم هر چه بادا باد).
و در نهایت زیر بنای کمال گرایی ترس از معمولی و متوسط بودن و روبنای اون اهمالکاریه. و کمال گراها هزار کار انجام نداده و هزاران حسرت دارند ، ولی هیچ کاری نمیکنن چون میخوان هر کاری میکنن از اول خفن و درجه یک باشه و این میشه خودش اهمالکاری و در نتیجه کمالگراها میشن ادم های بی دستاورد خود بزرگ بین :)
به نظرت میرزه کمال گرا بود؟
نه پیشرفت گرایی بهتره :
اره کمالگرایی به هر قیمتی میرزه:
@NOFaP_WARRIORS
@NOFAP_KING
Hamidrezaei.ir
