غفلتی که حسرت شد... (برای مرحوم غلامحسین دشتی) از بس صدا و | نقطه ویرگول ؛
غفلتی که حسرت شد... (برای مرحوم غلامحسین دشتی)
از بس صدا و سیما برای برنامه های بصیرتی دعوتش کرده بود از دیدنش خسته شده بودم؛ حتی موقعی که قرار بود کاندیدای شورا بشود ناراحت شدم، حال و حوصله اش را نداشتم. با خودم می گفتم این بنده خدا استاد نیست، آخوند جهنمی است، هرجا سخنران بصیرتی کم می آوردند دعوتش می کنند.
یک بار پای حرف یکی از دوستان اهل فکر و نظر نشسته بودم و از قضا داشت از علم و عمل و اخلاق او می گفت؛ تعجب کردم از این همه تعریف؛ گفتم شاید غلو می کند، ولی اهل غلو نبود. کمی تامل کردم، به قضاوت خودم شک کردم، آخر هرگز پای صحبت های او ننشسته بودم؛ کمی به فکر فرو رفتم؛ چرا یک شخصیت سیاسی باید بیش از سیاسی بودنش به استاد بودنش شهره باشد. آن هم استادی که مسلط به نظام فکری امام و آقاست و هرجا در شهر بنرش را میزنند یک عکس از کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن آقا هم کنارش خورده.
تصمیم گرفتم دعوتش کنم حسینیه هنر تا ساعتی پای صحبتش بنشینم؛ این کار را کردم و او هم با آغوش باز پذیرفت. کاهلی کردم و فراموش کردم پیگیر آمدنش شوم تا اینکه هفته قبل فهمیدم کرونا گرفته؛ غصه و امید توامان به سراغم آمد، گفتم کاش کاهلی نمی کردم، ولی باز گفتم ان شاالله خفیف است، خوب که شد دوباره دعوتش میکنم.
در این ایام پیام های متعدد درخواست دعای شفای این و آن را دنبال می کردم، از موافق و مخالف برایش استوری التماس دعا می گذاشتند و از علم و اخلاق و تقوایش می گفتند و من کم کم داشت غصه ام به حسرت تبدیل میشد، ولی باز امید داشتم. تا این که امروز در صفحه اش این پیام را دیدم؛ انالله و انا الیه راجعون... غصه و امیدم به حسرتی ابدی تبدیل شد؛ کاش نه قضاوت می کردم و نه کاهلی، امیدوارم حلالم کند. رحمت خدا به روح مرحوم غلامحسین دشتی، رئیس شورای شهر و استاد انقلابی و باتقوای دیار دارالعباده.
پ ن: فراخوان جمع آوری خاطرات مرحوم علاقه بند را که منتشر کردیم، پیام مفصلی داد و تشکر کرد، دو دغدغه مهم داشت، یکی این که مواظب باشیم این و آن به بهانه ذکر روایت از آن مرحوم خود را به او نچسبانند، و دوم هم این که کاش در زمان حیات بزرگان به سراغشان می رفتیم. حالا روزگار ناسپاس حسرت شنیدن از او را از ما گرفته؛ امید که بازماندگان او را صحیح روایت کنند.
