#اثر_پروانه_ای #سفر_در_زمان #مکانیک_کوانتوم بخش سوم: فرض ک | ☢Nuclear physics☢
#اثر_پروانه_ای #سفر_در_زمان #مکانیک_کوانتوم
بخش سوم:
فرض کنید شما مبتلا به نوعی سرطان هستید که قطع به یقین تا فردا فوت خواهید شد. اما ناگهان راه حلی به ذهنتان خطور میکند: شما میتوانید در زمان سفر کنید و به گذشته بروید تا زمانی که هنوز بیماری تان حاد و وخیم نشده بود، به پزشک مراجعه کنید و درمان شوید. بنابراین اگر به گذشته انتقال پیدا کنید و تغییر کوچکی در گذشته ایجاد کنید، این کار منجر به نجات یافتن تان خواهد شد. اما آیا این یک پارادوکس نیست؟ دقیقا همانند پارادوکس پدر بزرگ که هاکینگ مطرح کرده بود.
سوالی که مطرح میشود این است: آیا واقعا درمان این بیماری در گذشته، باعث میشود تا در آینده از مرگ نجات یابیم؟!
اثر پروانه ای که راجبش صحبت کردیم، همیشه قرار نیست صادق باشد و در این باره، یعنی این پارادوکس، احتمالا صادق نیست.
Germain Tobar از دانشگاه کوئینزلند، از لحاظ ریاضیاتی نشان داده است که هرگونه تغییری در گذشته، میتواند با وقایع بعدی سازگار شود و در واقع، بطور خودکار و شاید هوشمندانه ای، بین دو پدیده که به یکدیگر مربوطند، ارتباط حاصل شده و حالت های احتمالی، با یکدیگر رابطه میدا کنند و اتفاق بیافتند.
مثلا فرض کنید شما دچار سرطانی شده اید و میدانید که قطعا فردا فوت خواهید کرد. حالا اگر طبق همین مثال که بالاتر مفصل شرح دادم، شما به گذشته بروید و به پزشک مراجعه کرده و درمان بشوید، نتیجه این خواهد بود که شما دیگر فوت نخواهید شد. واقعا هم فوت نخواهید شد.
اما اگر این کار را نکنید، فوت نخواهید شد. شما بعنوان Observer ، در یک موقعیت خاص قرار دارید و در میان انبوهی از State یا حالت ها و احتمالات وجود دارید و این موجودیت شما طبق تصمیم خودتان و یا اتفاقاتی که برایتان می افتد، تعیین میشود و حتی زمان نیز با این پدیده ها و تصمیمات، سازگار میشود. یا بهتر است بگوییم " به مرور زمان، واقعیت خود را بهبود میبخشد"
حالا اینجاست که اثر پروانه ای نیز نقض میشود و دیگر اینجا معنایی نخواهد داشت.
اما ماجرا فقط به یک فرضیه ریاضی محدود نمیشود و در اصل این فرضیه باید مورد آزمایش قرار میگرفت.
Nikolai Sinitsyn فیزیکدانی از آزمایشگاه لوس الاموس، همراه با همکارش Yan ، شبیه سازی سفر در زمان با استفاده از کامپیوتر کوانتومی ترتیب میدهند که از این قرار است:
دو شخصیت مجازی را در نظر بگیرید. در این آزمایش، آلیس (شخصیت محبوب و همیشگی آزمایش های فکری کوانتومی) یکی از کیوبیت هایش را در زمان حال آماده کرده و آن را از طریق کامپیوتر کوانتومی و در جهت معکوس زمانی اجرا میکند. در گذشته‌ی دور، یک متجاوز (باب)، کیوبیت آلیس را اندازه‌گیری میکند و این کار باعث مختل شدن کیوبیت و نابودی تمام همبستگی های کوانتومی اش با بقیه جهان میشود.
سپس سیستم به زمان حاضر باز می‌گردد. با توجه به داستان بردبری(که راجبش در پست های قبلی توضیح دادم)، خسارت کوچک باب روی حالت سیستم و همبستگی های آن در گذشته، باید به سرعت در طول تحول پیچیده ی سیستم در جهت رو به جلوی زمانی، بزرگ‌تر شود. در نتیجه آلیس نباید بتواند اطلاعات را بازیابی کند.
اما این اتفاق رخ نداد! یان و نیکولایی متوجه شدند که اکثر اطلاعات محلی زمان حال، در گذشته دور و اساسا در قالب همبستگی های کوانتومی که نمی‌توانستند با خسارت های کوچک صدمه ببیند، پنهان شده بودند.
آن‌ها نشان دادند که اطلاعات بدون صدمه قابل توجهی، علی رغم تجاوز باب به کیوبیت آلیس باز می‌گردند. به صورت متناقضی، برای سفر های عمیق تر به گذشته و همچنین به دنیاهای بزرگ تری، اطلاعات نهایی آلیس به کیوبیتش، هر چند با خسارت‌های کوچک، باز می‌گردد.
نیکولایی می‌گوید:
ما دریافتیم که عبارت آشوب در فیزیک کلاسیک و مکانیک کوانتومی باید به شکل‌های متفاوتی تفسیر شوند.
References:
https://lnk.pw/xvcw
Article: https://lnk.pw/ttdl
https://lnk.pw/tndy
The study was published in the journal Classical and Quantum Gravity: https://lnk.pw/sxcd
