ادامه ... زندگی را بدون مرگ مجسم کن؛ چه درد غیر قابل تحملی، | اشو
ادامه ...
زندگی را بدون مرگ مجسم کن؛ چه درد غیر قابل تحملی، چه دنیای یکنواخت و کسل کننده ای! زندگی بدون مرگ غیرممکن خواهد بود. مری زندگی را در یک چارچوب قرار میدهد، آن را محدود و محصور می کند، به آن شور و حال می بخشد و چون زندگی کوتاه و در گذر است، هر لحظه اش گرانبها میشود. اگر زندگی جاودانه باشد، آنوقت چه کسی به زندگی اهمیت می دهد؟ آدم میتواند برای همیشه منتظر آینده باشد، آنوقت چه کسی اینک و همینجا را زندگی خواهد کرد؟ مرگ در آینده در کمین است و همین تو را مجبور می سازد که الان و اینجا را زندگی کنی. تو باید در لحظه ی حاضر غرق شوی، باید در ژرفای نهایی اش فرو روی، چون کسی چه میداند؟ شاید لحظه ی بعدی در کار نباشد؛ شاید بیاید، شاید هم نیاید. مشاهده این سیستم باعث می شود که فرد احساس راحتی کند – آرامش با هر دو. وقتی بدبختی به سراغ شخص آمد، از آن استقبال می کند، وقتی خوشبختی درش را زد، در را به رویش باز می کند - با علم به اینکه آنها هر دو حریفان یک بازی هستند. این نکته ای است که مدام باید آن را به خود یادآوری کنی. وقتی این را در ذهنت حک کردی؛ زندگی ات طعم کاملا جدیدی به خود خواهد گرفت - طعم آزادی؛ طعم رهایی از علقه ها و وابستگی ها، طعم عدم اتکا، هر چه پیش آید، تو ساکن، ساکت و پذیرا خواهی بود. و کسی که آماده است تا ساکن، ساکت و پذیرای درد، باس و بدبختی باشد، خود کیفیت بدبختی را دگرگون می سازد. از نظر بدبختی هم قابل تبدیل به یک گنجینه است، حتی درد هم باعث هوشیاری است، حتی تاریکی هم زیبایی، عمق و بیکرانگی خود را دارد. از دیدگاه او حتی مرگ هم به پایان، که فقط آغاز چیزی ناشناخته است.
