ادامه ... در هفت سال دوم، کودک به پرسش گری تمام عیار تبدیل م | اشو
ادامه ...
در هفت سال دوم، کودک به پرسش گری تمام عیار تبدیل می شود. او شکاکی بزرگ از کار در می آید، چون هنوز سوالاتش باقی است. میلیون ها سوال در آستین دارد و با همین سوالها جان پدر و مادرش را به لب می رساند، می شود بلای جان او در مورد دیگران کنجکاو است. چرا خداوند جهان را آفرید؟ چرا فلان چیز را آفرید؟ چرا فلان چیز اینجوری است؟ او به شکلی فزاینده مشی فیلسوفانه تری به خود می گیرد و به استفسار و شک گرایی روی می آورد. او مُصر است به گنه چیزها پی ببرد. او پروانه ای را می کشد تا ببیند توی این پروانه چه چیزهایی هست، دل و روده اسباب بازی هایش را بیرون می ریزد تا ببیند چطور کار می کنند، ساعت را پرت می کند، ببیند آیا باز هم تیک و تاک می کند یا نه. اصلا در درون این ساعت چه می گذرد؟ او به دیگران گرایش پیدا می کند، اما این دیگران به همجنسان او محدود می شوند. پسرک به دخترها علاقه ای ندارد. اگر پسر بچه های دیگر به دخترها علاقه نشان دهند، فکر می کند بچه ننه اند. دخترها علاقه ای به پسرها ندارند. اگر دختری به پسرها علاقمند بود و با آنها بازی کرد، پس پسر صفت است، دختری پسرنما است، عادی نیست، یک جای کار عیب دارد. روانکاوان و روانشناسان این مرحله ی دوم را مرحله ی همجنس گرایی می خوانند. پس از چهارده سالگی در سومی باز می شود. اگر پسر است، دیگر به پسرها علاقه ای ندارد و اگر دختر است، علاقه ای به دخترها نشان نمی دهد. آنها نسبت به همجنس خود مودب اند، ولی علاقمند نیستند. به همین دلیل هم دوستی های دوران هفت تا چهارده سالگی آنقدر عمیق است، چون ذهن همجنس گراست و در سراسر زندگی هیچگاه چنین دوستی کی اتفاق نمی افتد. آن دوستی ها مادام العمر پایدار می مانند، چرا که پیوند بسیار عمیق بوده است. تو با مردم رفتاری دوستانه و صمیمی داری، ولی این در حد آشنایی باقی خواهد ماند، نه آن پدیده ی ژرفی که بین هفت تا چهارده سالگی اتفاق افتاد.
