ادامه ... همه این حماقتها بر روی خط عمودی محو و ناپدید میشون | اشو
ادامه ...
همه این حماقتها بر روی خط عمودی محو و ناپدید میشوند و تو سب بال و بی وزن می شوی؛ درست مثل گل نیلوفر، که در آب است و آب به آن دسترسی ندارد. و تو در دنیا می مانی، ولی دنیا دیگر هیچ تأثیری بر تو ندارد. بلکه بر عکس، این تویی که دنیا را تحت تأثیر قرار می دهی - نه با تلاشی ارادی، که فقط با بودن محض خودت ، حضورت، وقارت، زیبایی ات. همه چیز همانطور که در درونت رشد می یابد، تو آن را به اطراف می پراکنی. و این بر دل مردمانی می نشیند که دلی گشاده دارند و کسانی را که همه عمر دریچه دلشان بسته بوده است، به وحشت می اندازد. آنها با چنین کسی همنشینی اختیار نمی کنند و نزدیکش نمی شوند. آنها برای اینکه خود را متقاعد کنند که چرا با چنین آدمی از نزدیک ارتباط برقرار نمی سازند، هزار و یک بهانه و دروغ می تراشند. اما حقیقت اصلی این است که از بر ملا شدن اسرارشان می ترسند. کسی که به طور عمودی سیر می کنند، عملا به صورت آینه ای در می آید، که اگر به بلوغ نزدیک شوی چهره واقعی خود را مشاهده خواهی کرد - تو کراهت وجودت را، فزون خواهی های پیگیرت را، کاسه گدایی ات را در آن خواهی دید. بگذارید داستان دیگری برایتان تعریف کنم، شاید به شما در فهم موضوع کمک کند :
صبح زود، مردی کاسه گدایی به دست وارد باغ پادشاه شد. پادشاه عادت داشت برای پیاده روی به باغ بیاید، و گرنه ملاقات با پادشاه بخصوص برای یک گدا غیر ممکن بود - تشریفات حکومتی مانع از این کار بود. این بود که خدا درست زمانی را انتخاب کرده بود که پادشاه، فارغ از تشریفات اداری و حکومتی میل داشت در سکوت طبیعت تنها باشد و تا آنجا که می تواند خود را از زیبایی و طراوت طبیعت سیراب سازد. یکباره سر و کله خدا پیدا شد. پادشاه گفت : « الان وقتش نیست. من کسی را به حضور نمی پذیرم». گدا گفت : «من گدا هستم. دم و دستگاه شما بسیار سختگیر است و توفیق زیارتتان برای یک خدا محال است. التماس می کنم اجازه شرفیابی بفرمایید». پادشاه در این فکر بود که به نحوی از دست او خلاصی یابد. او گفت : «چه می خواهی؟ کافی است آن را به زبان بیاوری تا آن را الساعه دریافت کنی. فقط مزاحم سکوت و آرامش صبحگاهی من نشو!» گدا گفت : « پیش از آنکه دستور بفرمایید از مرحمت شما چیزی به من بدهند، دوباره فکر کنید».
