ادامه ... تو به درون سیر می کنی. بیرون آمدن از ازدحام افكار | اشو
ادامه ...
تو به درون سیر می کنی. بیرون آمدن از ازدحام افكار بسی دشوار است. اما تو فکر نیستی. تو می توانی از این شلوغی به در آیی و بین خودت و افکارت فاصله ای ایجاد کنی. هر قدر این فاصله بیشتر می شود، افكار همچون برگهای مرده از درخت ذهن تو به زمین می افتند - زیرا این تو و همسانی تو با افکار توست که آنها را تغذیه کرده و زنده نگه می دارد. وقتی غذارسانی به آنها را قطع کردی، افکار نمی توانند به حیات خود ادامه دهند. تا به حال با افکاری برخورد کرده ای که به تنهایی جایی روی پای خود ایستاده باشند؟ و فقط سعی کن بی تفاوت باشی - واژه گائوتاما بودا یعنی اوپکشا (Upeksha) . کافی است نسبت به كل ذهن بی اعتنا باشی تا فاصله خود به خود ایجاد شود - تا آن درجه که غذارسانی به افکار کاملا متوقف گردد. آنها به سادگی ناپدید می شوند. افکار به حباب صابون می مانند. در لحظه ایی که همه افکار ناپدید می شوند، تو خودت را در موقعیت مشابهی می بینی. می پرسی «رینزایی، آیا هنوز اینجا هستی؟» و تو برای آن لحظه بانکوه، آن فرصت بزرگ و استثنایی، انتظار می کشی که جواب این است : «نه، این یارو رینزایی کیست؟» این سکوت، مراقبه است و این با استعداد فرق دارد. هر کسی نمی تواند پیکاسو یا رابیندرناث (Rabindranath Tagore) یا میکل آنژ باشد - آنها آدمهای با استعداد و صاحب ذوقی هستند. اما همه می توانند به اشراق، به روشنگری برسند - چون این استعداد نیست، فطرت درونی توست، فطرتی که از آن بی خبری. اگر در محاصره افکار باقی بمانی، همانطور بی خبر خواهی ماند. تو وقتی از واقعیت غایی خویش آگاه می شوی که هیچ چیز مانع از این آگاهی نباشد - وقتی که خلأ، نیستی، تو را احاطه کرده باشد.
