ادامه ... کبیر( Kabir) عارف بزرگ هندی، در عین بی سوادی، جملا | اشو
ادامه ...
کبیر( Kabir) عارف بزرگ هندی، در عین بی سوادی، جملات بسیار مهم و ارزشمندی را به تحرير در آورده است. او یکی از این جمله ها را پیش از مرگش تصحيح نمود. جمله زیبایی که در جوانی نوشته بود، این بود : «درست مثل قطره قسمی که همچون مرواریدی درخشان از گلبرگ نیلوفر به درون اقیانوس می لغزد... و این اتفاقی بود که برای من افتاد. من در جستجو بودم، دوست من. ولیکن به جای یافتن خویش، در کائنات گم شدم. و آن قطره شبنم در اقیانوس ناپدید شد». او درست پیش از مرگ، وقتی داشت چشمانش را می بست از پسرش، کمال، این را خواست: «خواهش میکنم جمله ام را عوض کن» کمال گفت : «من خودم همیشه حدس می زدم اشتباهی در آن وجود دارد. و آن نوشته را که خود تصحیح کرده بود به پدر نشان داد. آن جمله حتی قبل از اینکه کبیر باخبر شود، اصلاح شده بود. به همین خاطر هم كبير نام پسرش را کمال (Kamal) گذاشته بود - «تو معجره ای، پسرم». کمال یعنی معجزه و آن مرد واقعا یک معجزه بود. او جمله مورد نظر کبیر را به این صورت تغییر داده بود: «دوست من، من در جستجوی خویش بودم و عوض یافتن خودم، همه دنیا، همه عالم هستی را یافتم. آن قطره شبنم در آن اقیانوس گم نشده، بلکه اقیانوس در آن قطره شبنم ناپدید شده». و وقتی اقیانوس در قطره ای شبنم ناپدید می شود، قطره ی شبنم فقط حد و مرز خود را از دست می دهد، نه چیز دیگر. بر روی خط عمودی تو کمتر و کمتر و کمتر می شوی و یک روز، تو دیگر نیستی. یکی از استادان ذن به نام رینزایی ( Rinzai) عادت بسیار مضحک و در عین حال زیبایی داشت. او هر روز صبح که از خواب بیدار می شد، پیش از باز کردن چشمهایش می گفت: «رینزایی، تو هنوز اینجایی؟» شاگردان او می گفتند : «این دیگر چه ادا و اطواری است؟» و او می گفت : «من منتظر لحظه ی هستم که پاسخم این است: نه، هستی وجود دارد اما رینزایی نیست!» این همان اوج آگاهی است که انسان می تواند به آن دست یابد. این غایت فیض و برکت است. تا وقتی شخص به این قله نرسیده، نابینا، دردمند و بینوا در کوره راههای پر پیچ و خم و تاریک سرگردان است. ممکن است دانش زیادی بیندوزد، عالمی بزرگ شود، اما این سودی به حالش ندارد. فقط یک چیز، یک چیز بسیار ساده جوهره تمامی تجربه مذهبی است و آن مراقبه است.
