ادامه ... به کرات نقل کرده اند - و این عبارت در کتابهای مقد | اشو
ادامه ...
به کرات نقل کرده اند - و این عبارت در کتابهای مقدس بودایی ها تصریح شده است که بودا هر قدر پیرتر می شد، زیباتر می نمود. من این را یک معجزه حقیقی می خوانم - نه راه رفتن به روی آب را، که هر آدم مستی می تواند آن را امتحان کند، نه تبدیل آب به شراب را، که از هر تبهکاری بر می آید. این معجزه ای حقیقی است: بودای پیر زیباتر از بودای جوان می شود. او معصوم تر از زمان کودکی اش می شود و این رشد است. تو همه شانس زندگی خود را از دست می دهی، مگر آنکه بر روی خط عمودی حرکت کنی. هنگام حرکت بر روی خط عمودی تو هر روز به زندگی نزدیک تر می شوی، نه دورتر. آنگاه تولد تو آغاز مرگ نیست؛ تولد تو آغاز زندگی ابدی است. می بینی؟ دو تا خط و این همه تفاوت... غرب هرگز در این باره نیندیشیده است؛ هرگز از خط عمودی حرفی به میان نیاورده است، زیرا آنها در جوی معنوی - جایی که ثروت واقعی در درون توست - بار نیامده اند. حتی اگر به فکر خدا هم بیفتند، او را خدایی در بیرون از خویش فرض کنند. گائوتاما بودا می توانست خدا را منکر شود - من خدا را منکر میشوم - بی تردید آن خدایی که بیرون از خود تصور می کنی وجود ندارد، به همین دلیل ساده که ما می خواهیم به درون بازگردیم. اگر قرار است خدا یا چیزی شبیه به آن وجود داشته باشد، باید در درونت آن را بیابی، باید در ابدیت خودت، در خلسه خودت آن را پیدا کنی. اینکه آدمی خود را صرفا یک ساختار جسمی - ذهنی تصور کند، این خطرناکترین اندیشه ای است که ممکن است به ذهن انسان خطور کرده باشد. اندیشه ای که همه وقار و زیبایی آدمها را از بین می برد و آنها را وادار می کند تا مدام در ترس و دلهره ی مرگ به سر برده و بکوشند دوران پیری را تا آنجا که ممکن است از خود دور نگه دارند.
