ادامه ... کودک بر روی خط عمودی به جوانی می رسد، اما «جوانی | اشو
ادامه ...
کودک بر روی خط عمودی به جوانی می رسد، اما «جوانی بر خط عمودی» با «جوانی بر خط افتی» تفاوت دارد. کودکی معصوم است، اما این نقطه ایی است که این دو بعد متفاوت از آنجا سرچشمه می گیرند. «جوانی بر خط افقی» چیزی جز لذات جسمانی، لهو و لعب و سبکسری هایی از این قبیل نیست. جوانی بر خط عمودی به منزله جستجوی حقیقت و کنکاش برای زندگی است - «جوانی بر روی خط عمودی» یعنی شور و اشتیاق برای خودشناسی. «پیری بر خط افقی» فقط ترس و دلهره از مرگ است؛ به چیزی جز گورستان و ظلماتی که مدام سیاه تر و تاریک تر می شود، نمی تواند بیندیشد، نمی تواند خود را جز یک اسکلت تصور کند. پیری بر خط عمودی جشن است و پایکوبی؛ او مثل همیشه انسانی زیباست. جوانی کمی مضحک و احمقانه است - باید هم چنین باشد، جوانی، خام و بی تجربه است. اما پیری همه تجربه ها را پشت سر گذاشته - تجربه های بد و خوب، درست و نادرست - و به حالتی رسیده است که دیگر تحت تأثیر هر چیزی که با ذهن و جسم ارتباط دارد، قرار نمی گیرد. این خود به نوعی به پیشواز رفتن است! پیری بر خط عمودی درهای خود را به روی میهمان غایی باز نگه می دارد. پیری آخر خط نیست، تازه آغاز زندگی واقعی، آغاز بودنی اصیل است. این است که من پیوسته بین پیر شدن و رشد یافتن تمایز قائلم. تعداد بسیار معدودی از مردم از روی خوش اقبالی رشد پیدا کرده اند. بقیه فقط شده اند و طبعا به سوی مرگ می شتابند. مرگ فقط بر روی عمودی وجود ندارد؛ خط عمودی راهی است که به ابدیت، به الوهیت، کشیده شده ... و بی تردید وقتی کسی در این بعد به پیری رسید، از زیبایی و وقار، از عشق و محبت برخوردار است.
