ادامه ... وقتی پرنده ای را در حال پرواز می بینی، امکان ندارد | اشو
ادامه ...
وقتی پرنده ای را در حال پرواز می بینی، امکان ندارد از آزادی ، سبکبالی او به وجد نیایی. و وقتی غروب خورشید را بر دامن رنگارنگ افق مشاهده می کنی، حتی اگر چشمانت را ببندی، همان تلاش تو برای بستن چشمها نشان می دهد که تا چه حد مجذوب دلربایی های طبیعت شده ای. من به آن قدیس نما گفتم : «من می توانم از مذهب تو چشم بپوشم، ولی چشم پوشیدن از زندگی از عهده من خارج است، چون زندگی را خود هستی به من ارزانی داشته است و مذهب تو دست ساخته مشتی کشیش و سیاستمدار است - تا انسان را از شادی هایش، از شان و اعتبارش، از خود انسانیتش محروم سازد. من به این مفهوم، آدم پارسا و متدینی نیستم. من از تدین و پارسا منشی تعریف کاملا متفاوتی دارم. از نظر من متدین کسی است که به تمام معنا زنده است، شديدا زنده است، مشتعل از عشق است، از زیبایی خارق العاده پیرامونش آگاه است و این شهامت را دارد که از هر لحظه از زندگی و مرگ مشعوف شود. کسی که این توانایی را دارد که در زندگی و مرگ، هر دو، فواره های شادی از دلش برخیزد، آوازش یک سر ادامه دارد. چه زندگی در جریان باشد چه مرگ، صدای آوازش لحظه ای قطع نخواهد شد - دستهایی که به شادی به هم می کوبد، لحظه ای مردد نخواهد ماند. فقط چنین روح ماجراجویی - فقط چنین زائر زیارتگاه هستی - می تواند متدین باشد. اما انسان به اسم دین جایگزین های ضعیف قلابی، مبتذل و بی ارزشی ارائه کرده است؛ مشتی اسباب بازی که با آنها بازی کنی پرستش بت، خواندن اوراد من درآوردی و بردن نذر و قربانی و پیشکش برای مشتی بزدل و واقعیت گریز که به دلیل ترس از مرگ نتوانستند زندگی کنند و قدیس خواندن آنها ... این دین انسان را از تدین واقعی و اصيل منحرف ساخته است».
