ادامه ... انسان همواره خودش و دیگران را فریب داده است. اگر ا | اشو
ادامه ...
انسان همواره خودش و دیگران را فریب داده است. اگر اخذ کردی و از بیرون پذیرفتی، قلابی و کاذب خواهی بود. من هیچوقت نگفتم چیزی را اخذ یا اقباس کنی، باش! گرفتن خودش مانع از بودن است و تنها راه برای بودن این است که از صفر شروع کنی. از آنجا که پدر و مادرت در کودکی به تو اجازه ندادند خودت باشی، همیشه جایی با بن بست روبرو شده ای. سن عقلی مردم به اصطلاح عادی چیزی بیش از ده تا سیزده نیست؛ حتی به چهارده نمی رسد! و شاید هفتاد یا هشتاد ساله باشی، اما سن عقلیات در جایی پیش از رسیدن به بلوغ جنسی گیر کرده باشد. لحظه ای که شخص از نظر جنسی بالغ می شود - بین سیزده یا چهارده سالگی - دیگر برای همیشه مهر و موم است. از آن به بعد به کاذب تر شدن هر چه بیشتر ادامه می دهد. تقلب باید تقلب های دیگری را پوشش بدهد، دروغ باید از دروغ پشتیبانی کند و این داستان همین طور ادامه دارد. تو فقط به تلی از عادات و صفات بیهوده بدل می شوید و این همان شخصیت (Personality) است. باید نقاب شخصیت را کنار گذاشت، که فقط از این راه فردیت رخ می نماید. اینها دو مفهوم کاملا متفاوتند. شخصیت فقط ویترین فروشگاه است - غرفه نمایشگاه! - واقعیت نیست. فردیت (Individuality) واقعیت توست، به نمایش کاری ندارد می توان تا هر عمقی از وجود تو را حفر کرد و باز به مزه واحدی رسید. از بودا نقل است که «می توانی از هر نظر مرا بچشی و به طعم واحدی برسی، درست همانطور که اقیانوس را از هر جایش که بچشی، آن را شور می یابی» فردیت یک کل واحد است، سازمند و تشکل یافته است. شخصیت، شیزوفرنیکا است. در مرکز یک چیز است و در پیرامون چیزی دیگر، و این دو هرگز با هم تلاقی ندارند؛ نه تنها با هم فرق دارند، بلکه به کلی مخالف هم بوده و در نزاعی دائمی با یکدیگر به سر می برند. بنابراین نخستین چیزی که باید درک کنی، این است که هرگز موضع بالغانه و سنجیده ای اختیار نکنی؛ یا بالغ باش یا نابالغ. اگر نابالغی، بالغ شو - تو با نابالغ بودنت امکان رشد داری. پس بگذار نابالغ بودن تو همانجا که هست، باشد. ساختگی نباش، مزورانه عمل نکن. اگر کودک صفتی، باش - چه اشکالی دارد؟ وجودت را شقه شقه نکن؛ تو با نفاقی که در خودت ایجاد می کنی، زمینه جنونی ریشه دار را فراهم می کنی. فقط خودت باش.
