ادامه ... کودک صفت بودن هیچ اشکالی ندارد. چون به تو یاد داده | اشو
ادامه ...
کودک صفت بودن هیچ اشکالی ندارد. چون به تو یاد داده اند که تا کودک صفتی اشتباه است، تو شروع کرده ای به تقلید و اخذ نگرشها و رفتارها از دیگران. تو از همان کودکی سعی کردی بالغ باشی، و بچه چطور میتواند بالغ باشد؟ بچه بچه است؛ باید اطوارها و طرز فکر بچگانه داشته باشد. اما این مجاز نیست، این است که بچه های کوچک دیپلمات می شوند، وانمود کردن را یاد می گیرند، رفتار کردن به شیوه های ساختگی و ریاکارانه را می آموزند و از همان آغاز دروغگو از آب در می آیند و این دروغ به رشد خود ادامه می دهد... و بعد روزی جستجو برای حقیقت را شروع می کنی: لا به لای کتابها را زیر و رو میکنی، در حالی که جای حقیقت در کتاب نیست؛ جای آن در وجود توست. وجود تو همان کتاب مقدس واقعی است. ودا، قرآن، انجیل همه در آگاهی تو جای دارند! تو همه ی آنچه را که لازم داری با خود حمل می کنی - این عطیه ای از جانب خداست. همه به همراه حقیقتی که در وجودشان به ودیعت گذارده شده، به دنیا نمی آیند. زندگی حقیقت است. اما تو یاد گرفتی که دروغ بگویی. همه دروغ ها را بریز دور! شجاع باش! بی شک احساس می کنی که ترس شدیدی دارد به تو دست میدهد، چون هر وقت شخصیت را کنار می گذاری، کودک صفتی تو، که هرگز مجال بروز نیافته است، رخ می نماید. و تو به وحشت می افتی: «چی؟ در این شرایط دارم بچه می شوم؟ آن هم وقتی که همه مرا به اسم استاد دانشگاه و یا دکتر مهندس می شناسند؟ منی که دکترای فلسفه دارم، قرار است بچگانه رفتار کنم؟» ترس نمی گذارد آب خوش از گلویت پایین برود - ترس از نظرات و آراء مردم؛ ترس از اینکه مردم چه فکر خواهند کرد. همین ترس بود که تو را از همان آغاز به تباهی کشاند. همین ترس سمی مهلک برای تو بوده است : «مادرم چه فکری می کند؟ پدرم چه فکری می کند؟ مردم – معلم ها، اجتماع - چه فکر می کنند؟» و طفل معصوم شروع می کند به حیله گری و دودوزه بازی. او ذات اصلی اش را نشان نمی دهد، چون می داند که دیگران تحویلش نمی گیرند، بنابراین یک نمای ظاهری، یک استتار، برای خود خلق می کند. او همان را که مردم دوست دارند ببینند، از خود نشان می دهد. این دیپلماسی است، سیاست بازی است - این سم است!
