ادامه ... همه سیاستمدارند. تو لبخند می زنی. به همسرت می گویی | اشو
ادامه ...
همه سیاستمدارند. تو لبخند می زنی. به همسرت می گویی «دوستت دارم» تا دهانش بسته باشد. و یا به شوهرت می گویی «بدون تو می میرم، تو تنها مرد دنیای منی، تو عمر منی» چون او این توقع را از تو دارد، نه به این خاطر که تو چنین احساسی داری. اگر واقعا اینطور احساس می کنی، این زیبایی است، گل سرخ واقعی است. اگر فقط تظاهر می کنی، داری غرور مردانه ی او را نوازش می دهی، و بادش میزنی تا از طریق او به مطامع خودت برسی. آنوقت این ابراز احساسات تو یک گل مصنوعی است - یک گل پلاستیکی. و تو در زیر فشار این همه چیزهای پلاستیکی و مصنوعی داری له می شوی - مشکل این نیست. عده ای خشکه مذهبی مدام بیخ گوش تو می خوانند: « از دنیا دست بشوی» بگذار این را به تو بگویم که دنیا به هیچ وجه مسئله ساز نیست. از ریاکاری دست بشوی! مشکل این است. تصنعی رفتار کردن را کنار بگذار - اشكال اینجاست! هیچ احتیاجی نیست از خانواده ات چشم بپوشی، بلکه از همه آن خویشاوندان دروغینی که به دست خودت درست کرده ای، چشم بپوش، صادق باش! واقعی و اصیل باش! گاه واقعی بودن و صداقت داشتن بسیار خطرناک است. این کار بی دردسر و راحتی نیست. غیر واقعی و غیر صادق بودن بی زحمت و راحت است. این یک حقه است. یک استراتژی برای حفاظت از خویش است. یک پوشش زرهی است. اما آن موقع حقیقتی را که در روحت داشتی، از دست می دهی. تو هرگز نخواهی دانست که خدا چیست، چون خدا را فقط در دورن می توان شناخت. ابتدا در درون و بعد در بیرون. چه او از همه چیز به تو، به وجودت، نزدیک تر است. اگر خدای درون را از دست بدهی، چطور می توانی خدا را در کریشنا، در مسیح، در بودا ببینی؟ با عقل جور در نمی آید! اگر نتوانی خدا را در خودت ببینی، در مسیح هم نمی توانی ببینی و تویی که مدام پیرامونت را با دروغ به هم می بافی، چطور می توانی خدا را در درونت ببینی؟ و چنان لایه ضخیمی از دروغ بافته ای که تقریبا در ورود به درون را گم کرده ای. تو در جنگلی از دورغ گم شده ای.
