ادامه ... تو با همسرت معاشقه می کنی، ولی هیچگاه با تمام وجود | اشو
ادامه ...
تو با همسرت معاشقه می کنی، ولی هیچگاه با تمام وجود در آن غرق نمی شوی. این می توانست واقعا تو را از غم و اندوه برهاند، تو را به غایت لذت برساند و تو می توانستی در آن حل شوی. اما اگر تا به حال به خشم خود مجال بروز نداده باشی، هرگز در خشم خود حل نشده باشی، چطور می توانی اجازه دهی که عشق تو را در خود حل کند؟ و این بارها اتفاق افتاده و تعجب تو را برانگیخته است که عاشقی معشوقش را به قتل رسانده است، چرا که او به عشقش فرصت بروز می دهد و ناگهان خشم بر او غلبه می کند. این واقعیتی پذیرفته شده است که عاشقی معشوقش را کشته و یا به دست خود خفه کرده است. او قاتل نیست، اجتماع مسئول است. او فقط زیاد از حد جرأت به خرج داده و در عشق زیاده روی کرده است. وقتی افراط به خرج میدهی، وحشی می شوی، چون تمدن تو در سطح جای دارد. بعد خشم تو به غلیان در می آید. همه عواطف درونت به غلیان در می آید و تو به حالتی نزدیک به جنون می رسی. تو برای پرهیز از آن جنون به شکلی بسیار سطحی معاشقه می کنی. این معاشقه تو هیچگاه پدیده ایی عظیم و خارق العاده نیست. بله، مردم که می گویند فقط مثل عطسه است، راست می گویند : این کار تنش ها و کشش ها را بر طرف می کند و تو را از دست انرژیی که بر روی تو سنگینی می کرد، می رهاند. اما تصویر واقعی معاشقه باید تو را به عالم خلسه ببرد - نه مثل عطسه، نه فقط یک رهش (Release) بلکه یک تحقق است، یک آزادسازی است. تا وقتی که یک معاشقه را بصورت یک آزادسازی، یک خلسه، یک سامادهی نشناخته ای، عشق را هم نشناخته ای. و این در صورتی امکان پذیر است که تو کاذب و ساختگی نباشی. ای کاش که تو در هر کاری واقعی رفتار کنی. کاش به خشم، خنده و گریه ات مجال بروز بدهی، کاش در را به روی همه عواطف و احساسات درونت باز بگذاری. ای کاش هرگز به زور جلویشان نمی ایستادی - ای کاش هیچ هیجانی را در خودت نگه نمی داشتی، کاش هرگز کنترلشان نمی کردی -ای کاش زندگی عاری از کنترل داشتی. و یادت باشد منظور من از عاری از کنترل، هرزگی و ولنگاری نیست.
