زیرچهل‌ساله‌های انقلابی! بسم‌الله! جهادمان را شروع کنیم | پایا
زیرچهل‌ساله‌های انقلابی! بسم‌الله! جهادمان را شروع کنیم !!
(استقبالی انتقادی از نامه‌ی برخی جوانان به رهبر انقلاب)
# مطلب دوبخشی است#
چندصد نفر از جوانانی حزب‌الهی، در شکایت از وضع کشور نامه‌ای به رهبر نوشتند. اگر با قرائتی گفتمانی بخواهم خلاصه‌ی این نامه را شرح دهم؛ همان است که رهبر انقلاب هم تصریح کرده‌اند؛ اینکه در فرایند تحقق اهداف انقلاب، در مرحله‌ی سوم، یعنی تحقق «دولت اسلامی» درجا زده‌ایم و از آرمانهای انقلاب از جمله عدالت عقب مانده‌ایم. این همه‌ی چیزی است که ـ با نگاه مثبت اندیش ـ از صغرای نامه فهم می‌شود. سلمنا. اما حرف در کبرای نامه است که گفته شده اصلاحات باید از طرف رأس حکومت کلید بخورد.
اما بعد.. نمی‌دانم «انقلاب ۵۷» دیگر چه صیغه‌ای است؟! امروز هم انقلاب ۵۷ است. فردا هم. انقلاب، جاری است. همان‌گونه که در ۴۲ بود، در ۵۷ بود، در ۸۴ بود، امروز هم همان است. موتور محرک انقلاب در تمام این زمانها، اولاً رهبری بوده که جهت را نشان می‌داده تا حرکت، اصیل، خالص، مؤثر و واقعی باقی بماند؛ ثانیاً جوانانی جهادگر که در زمانه‌ی بن‌بستِ اراده‌ها و قفل‌شدگی ِ سازمانها و ته کشیدن ِ همت‌ها، با قوت بینش و قدرت ایمان خود، خط را می‌شکستند و راه را برای پیشبرد انقلاب باز می‌کردند؛ و ثالثاً مردمی که تحت آموزه‌ی آن رهبر و ایثار این جوانان، با حضور همگانی در صحنه می‌آمده‌اند و عمق ایمان و بیعت خود با اسلام انقلابی را اثبات می‌کردند و نهایتاً سنگ‌های بزرگ را برمی‌داشتند.
این سازه‌ی سه‌بعدی بوده که انقلاب را حرکت داده و پیش برده است و لاغیر. آن چنان که گرگ‌های وحشی خارجی و کفتارهای طماع داخلی، با همه حملات و خسارتهایی که زده و می‌زنند، نتوانند پرچم را بخوابانند.
آن رهبر و آن مردم همچنان هستند... اما ریشه و راهکار توقف‌ها و عقبگردهای امروز انقلاب را در رکن دوم این سازه باید جستجو کرد. حرکت جوانانه‌ی امروز انقلاب، چقدر توانسته خود را به تراز قوت و اصالت حرکت‌های جهادی صدر انقلاب برساند؟ نسل جوان امروز انقلاب که من و شما باشیم، چقدر برای انقلاب خط‌شکنی و ریل‌گذاری کرده و می‌کنیم؟
فی‌الحال، ماها دست بالا خط مقدم «گفتمان‌سازی» بوده‌ایم! صدها و هزار تشکل و تیم و دسته‌ای که داریم، همچنان در حال «کار پادگانی» و حداکثر مانور بوده و هستند. کو حرکت اجتماعی؟ کو عمل جهادی؟ ما هنوز در قامت یک «امت» و با «کلمه واحده»، ورود به میدان نکرده‌ایم. در فضای آکواریومی دانشگاه و حوزه، تنفس می‌کنیم و حرف‌های خوبی می‌زنیم؛ گاهی هم تریبونی می‌گذاریم و و فریادی؛ گاهی هم مقاله‌ای و تحلیلی نشر می‌دهیم؛ گاهی هم برای خالی نبودن عریضه، چند روز سفر می‌کنیم و به روستاها و محرومین سرک می‌کشیم.
مردم هنوز جنس ما را از جنس خود و جنس خود را از جنس ما احساس نکرده‌اند! مردم وقتی رفتارها و سکنات ما را می‌بینند نسبتی هم‌افزا با ما احساس نمی‌کنند. ما مردم را به حرکت وانمی‌داریم، چون هنوز با مردم زیست نکرده‌ایم. چند بار حاضر شده‌ایم از اردوگاه فرهنگی - تفریحی ِ دانشگاه و حوزه درآییم و فضاهای خوش‌نشین تهران و قم و مشهد و چند کلانشهر دیگر را رها کنیم و کوچ کنیم به میان مردم؛ تا طبیبٌ دوّارٌ بِطِبه باشیم؟ از کارخانه‌ها و مزارع گرفته تا مساجد و مدارس تا حاشیه شهرها تا مراکز مشاوره خانواده تا صندوق‌ها و موسسات مالی تا قنوات و چاه‌های آب تا مراتع و ریزگردها تا آموزش و مهارت تا بندر و ساحل تا گمرک و بازارچه مرزی تا هر جا که زندگی مردم در آنجا فلج است و چرخ‌شان نمی‌چرخد حضور یابیم و آستینی بالا بزنیم و گفتمان‌سازی را با رفتار و مطالبه‌گری را با عمل و تحلیلگری را با مشاهده همراه سازیم؟
نسل ما دچار بیماری ناباوری است. ما هنوز به «عاملیت» خودمان در پیشبرد انقلاب باور نکرده‌ایم. نشانه‌اش اینکه هنوز جلوداری حرکت نسل خود را از نسل دومی‌ها طلب می‌کنیم. عده‌ای از ما حول احمدی‌نژاد حلقه زده، عده‌ای دور جلیلی، گروهی اطراف قالیباف، بخشی هم با عزیز جعفری می‌چرخند، و قس‌علی‌هذا. این عزیزان که همه، زمامدارانی انقلابی بوده یا هستند و لذا سرمایه‌هایی ملی، بزرگترین تفاوت‌شان با خود ما این است که زیرچهل‌ساله نیستند!! اینها کُشتی‌های‌شان را گرفته‌اند و اکنون دیگر تشک را بوسیده‌اند. اگر هم مسئولیتی در فدراسیون دارند، یقیناً خودشان کشتی‌گیر نیستند دیگر. صحنه‌ی انقلاب، امروز کشتی‌گیرانی می‌خواهد از جنس احمدی‌روشن‌ها و حججی‌ها. یعنی از همین سی‌ساله‌ها و بیست‌ساله‌ها که شماها باشید.
