■ آنچه آدمی در خود دارد، برای خرسندیش در زندگی، اساسی ترین ا | فلسفه و ادبیات
■ آنچه آدمی در خود دارد، برای خرسندیش در زندگی، اساسی ترین امر است. غالب کسانی که مبارزه برای رفع نیازهایشان را پشت سرگذارده اند، فقط به این علت که مایه ای اندک دارند، در واقع به اندازهٔ کسانی ناراضی اند که هنوز به منظور رفع نیازهای خود با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند. خلا درونی، کسالت باری تخیل و فقر ذهنی، آنان را به سوی جمع می راند، جمعی که خود از این گونه افراد تشکیل شده است: زیرا هرکس از همسان خویش لذت میبرد. آنگاه با هم به جستجوی تفریح و سرگرمی می روند و آن را نخست درلذات حسّی، خوشگذرانی های گوناگون و سرانجام در عیاشی افسارگسیخته می یابند. علت اسراف بی حسابی که جوان یک خانوادهٔ ثروتمند با آن، میراث کلان خود را در اندک زمانی به باد می دهد، چیزی نیست مگر یکنواختی کسل کنندهٔ ناشی از همین فقر و خلا ذهنی که وصف آن رفت. چنین جوان به ظاهر ثروتمندی که با فقر درونی وارد جامعه شده است، بیهوده می کوشد با به دست آوردن همهٔ چیزهایی که در بیرون وجود دارد، ثروت ظاهری را جایگزین غنای درونی کند. او به پیر فرتوتی می ماند که میکوشد با رایحهٔ دختران جوان، خود را تقویت کند. به این ترتیب، سرانجام فقر درونی موجب فقر بیرونی نیز می گردد.
