چرا تفسیر را نمی شود اثبات و یا نفی کرد؟ چون جنس تفسیر از جنس | Philosophy Cafe ♨️
چرا تفسیر را نمی شود اثبات و یا نفی کرد؟ چون جنس تفسیر از جنس اثبات و نفی نیست. از جنس نگاه است. ما نمی توانیم یک تفسیر را اثبات و یا نفی کنیم، پس چه کاری باید انجام دهیم؟ ما باید شخص را #وادار کنیم. وثتی که کلمه #وادار را می شنویم برق از سرمان می پرد. بسیاری فکر می کنند که قصد داریم آن ها را بردگی بکشیم و یا دنبال مرید و مرادی و یا مقلد هستیم. نه اصلا بدین شکل نیست. از طرف دیگر ما نمی خواهیم کسی را قانع کنیم. قانع به معنای روانشناسنه، یعنی کاری کنیم که از لحاظ روانی فرد نظر ما را بپذیرد. پس ما نه دنبال نفی و اثبات علمی و فلسفی هستیم و نه به دنبال اقناع روانشناسانه هستیم. ما به دنبال #نگاه هستیم. ما به دنبال یک کنش هستیم. کنشی که فرد نپرسد و بل ببینید. سخت است. ولی مگر تخت نرد و یا بازی ها دیگر چه کاری انجام می دهیم؟ ما #میپذیریم. #وادار می شویم. نباید این #وادار شدن را به معنای یک جبر سیاسی، اجتماعی و یا روانشناسانه فهمید. این وادار شدن به معنا انجام یک کنش است. یعنی اگر شما می خواهی بفهمی نیازمند انجام یک کنش هستی. چون فهم به معنای کنش است. ما در زندگی روزمره همواره برای فهمیدن کنش های بسیاری انجام می دهیم ولی زمانی که از یک فرد می خواهیم که یک کنشی را انجام دهد، وی چون تحت فریب زبانی است (و این فریب می تواند به دو صورت متافیزیکی و یا علمی خود را بر ما تحمیل کند) در برابر این کنش مقاومت به خرج می دهد. درواقع تفسیر چیزی که در میان فلاسفه مشهور شده است نیست. یعنی مشتی گزاره که پشت سر هم ردیف می کنن. چرا تفسیر را بدین شکل می بینند؟ چون معنا را امری تفسیری و زبانی می دانند. غافل از اینکه معنا در کاربرد است. تفسیر توضیح یک متن و یا یک عکس از زوایای مختلف نیست. تفسیر یک کنش است. یک دید است. ما خرگوش و اردک را تفسیر نمی کنیم. آن را زندگی می کنیم. در بن زندگی ما قرار دارد. بخشی از زندگی ما است. فکر می کنیم اگر که بخشی از زندگی ما نبود می توانستیم برای خودمان گزاره هایی را ردیف کنیم. نه ما فقط گزارش هایی از یک شکل زندگی می دهیم. ما تفسیر نمی کنیم. شکل های زندگی خود را گزارش می دهیم. برای همراهی با این شکل های زندگی نباید پرسید. باید دید. نگاه کرد. انجام داد. شکل های زندگی نفی و اثبات نمی شوند.
