یک- این عکس‌ها واقعی‌اند: ورود کاراگاهان به صحنه‌ی قتل‌های گان | تصویر و زندگی
یک- این عکس‌ها واقعی‌اند: ورود کاراگاهان به صحنه‌ی قتل‌های گانگستری در نیویورک، از ۱۹۱۰ تا ۱۹۵۰. گویی صحنه‌ای از یک تریلر سینمایی‌اند. لوکیشن‌ها همان‌هایی‌اند که در فیلم‌ها دیده‌ایم: رستوران به وقت خوردن غذا، آرایشگاه‌ها به وقت سر رسیدن برنامه‌ریزی شده‌ی مقتول، داخل ماشین و تخت خواب. موقعیت قرارگیری سر، پاها و کارکرد خون در عکس‌ها را نگاه کنید، تازه می‌فهمید که کارگردان‌هایی همچون کاپولا، دی‌پالما، اسکورسیزی، سرجیو لئونه، ویلیام ولمن و دیگران از کجا متاثر شده‌اند. عکس‌هایی که بخشی از تاریخ سینما در آن‌ها مدفون شده. دو- برخلاف تصور برخی از سینه‌فیل‌هایِ ذوب در ولایتِ سینمای امریکا، هر سبک سینمایی‌ای، ریشه‌ها-و یقینا- دلالت‌های غیرسینمایی دارد. مثلا شما محال است سبک‌شناسیِ فیلم‌سازان شرقی را واکاوی کنید بدون اینکه از تئاتر کابوکی و نو و یا پرسپکتیو موازی آگاه باشید. یا محال است میزانسن را -فقط- از درون سینما کشف کنید. هر چقدر مفهومی در سینما درونی‌تر باشد و سینمایی‌تر، ریشه‌های آن بیرونی‌تر است و ضمنی‌تر. فُرم‌های هنری اساسا این‌چنین ساخته می‌شوند. تاریخ و ادبیات بخوانیم و به جزییات بصری آن‌ها توجه کنیم. @poster_cinematography
