نیاز ما به نوازش مداوم است و بخشی از تقلای ما در هر رابطه عاط | دکتر علی میرآقایی
نیاز ما به نوازش مداوم است و بخشی از تقلای ما در هر رابطه عاطفی، کاری، دوستی، و اجتماعی برای دریافت آن است. نوازش به کودک درون حس سرمستی و شادی می‌دهد و تجربه زیستن را شیرین می کند. از زمان تولد تا مرگ به نوازش مداوم و پیوسته نیاز داریم که البته بخش عمده آن را باید خودمان فراهم کنیم. چه برای خود و چه برای دگری. نوازش در بستر رابطه معنا پیدا میکند و آدمی بر اساس میزان و کیفیت روابطش تعریف می‌شود. وقتی فردی را نوازش می‌کنید به او پیام دیده شدن را ارسال خواهید کرد. مثل گفتن خوشحالم که می‌بینمت. در این ویدئو فرد هیچ فضایی ارتباطی با افراد دیگر ندارد که نوازش کسب کند، بنابراین در انتهای عدم نوازش گام بر می‌دارد و ناخوشی و درماندگی توام با خشم خود را نشان می‌دهد. حتی ذهن چنین فردی از تجسم نوازش‌های کهنه و قدیمی تهی است تا با یادآوری آنها خلا تنهایی و رهاشدگی را برای لحظاتی پر کند. آدم‌های زیادی در اطرافش هستند ولی با وجود اینکه در کنارشان حضور دارد کسی او را نمی‌بیند و احساس نمی‌کند، کسی او را در گذر زمانش شریک میکند. آزارهای وی و رفتارهای مخرب او بازتابی از تلاش ناخوداگاه و درماندگی رنج‌آور برای برقراری رابطه و کسب نوازش است. حتی عواقب واکنش‌های احتمالی اطرافیان را به جان میخرد، چرا که به نوعی دیده می‌شود و برای ادمی مجازات و نوازش منفی بهتر از بی نوازشی است. مثل کودکی که با نافرمانی و لجبازی، تنبیه شدن را به جان میخرد تا شاید ارتباطی با مادر بی توجه برقرار شود و دیده شود
