غوغای بیماری، فغان از دل رنجور مردمان برآورده و تو هموطن پزشک من، با تلاشی شریف با استقامتی ستودنی امید بخشیدی به نفسهای به شماره افتاده.
می دانم نفسهای خودت در شیفت های طولانی در مصاف با کمبود امکانات در مواجهه با کمبود درایت برخی مردمان که هشدارهای تو را نشنیده گرفتند، نیز به شماره افتاده اما می دانی نفس بیمارانت به نگاه پر مهر تو گرم است پس فولاد اراده ات را در کوره مصائب گذاشته ای، گرما به نگاهت بخشیده ای، گرچه دلت در عطش سیر در آغوش گرفتن فرزند دلبندت می‌سوزد، اما دست لرزان بیمارت را رها نکرده ای.
می دانم که چه شبهای متمادی مرز پلک هایت را بر هجوم خواب بستی و بر سر بیمارانت به پاسداری نشستی تا نگذاری درد و رنج بیماری بر جسم و جان رنجورشان یورش برد و توانشان بستاند.
به احترام تمام صبوری ها و تلاشهای قهرمانانه ات تمام قد می ایستم سر تعظیم و کرنش به پای همه فداکاری های بی دریغت فرود می آورم و از عمق جانم هم نوا با همه مردم وطنم می گویم:
«سپید پوشی که بودنت در کنار تخت عزیزانمان عطر یاس سپید می دهد در شب تلخ ناگوار،
روزت مبارک
عطر حضورت جاودان و نهال سلامتی ات پر بار».
