در ادامه سفر در ایتالیا، به فلورانس آمده ایم. شهری با حدود 700 هزار نفر جمعیت. از قلبهای شکلگیری رنسانس (نوزایی) فرهنگی در ایتالیا و اروپا. شهری که مثل شیراز، شنیدن نامش، حس زمرمه کردن یک شعر را برایم داشته. بناهای تاریخی شگفت انگیز، مجسمه های هنرمندانه و پر از داستان و جزییات و موزه های فراوان و کبوترهای آشنا..
اما مثل خیلی شهرها و نامهای دیگر، چیزهای ناگفته ای هم در این شهر میبینم.. کمی از برخی از آنها بگویم:
فکر میکردم بلای یادگاری نویسی بر دیوارهای بناهای تاریخی، بیماری جامعه ی ماست: نتیجه ی ضعف آموزش در مدرسه، ضعف کار فرهنگی در رسانه های جمعی رسمی، عدم ترویج موثر بازدید از موزه ها توسط حکومت و ...
اما دیدم در مهمترین بناهای تاریخی فلورانس، قلب تپنده ی رنسانس ایتالیا هم بازدیدکننده هایی بر در و دیوار یادگاری کشیده و نوشته اند و به آثار صدمه زده اند! به حدی که تابلویی در کلیسای اصلی شهر زده اند که نکنید لطفا و فلان (با لحن مودبانه و "گرافیتی" نامیدن یادگاری ها)
فرقش این است که تلاش کرده اند سریع پاک و ترمیم کنند تا زیادتر نشود.
بهتر است انقدر خودتحقیری نکنیم. هر جای جهان، کار باید کرد...
