برای من چگونه زیستن یک انسان از هر کتاب و تئوری و راهکاری جذابتر است، برای همین شیفته قصه ها هستم.
در این سرزمین سوخته وقتی پا از خانه بیرون می گذارم که در شهرش چندان زیبایی گیرا و آسایشی نمی یابم.
به انسان ها چشم می دوزم.
پیرمرد سرخوشی که هر روز صبح از کنارِ دکان کوچک نفت فروشیش می گذرم و او قیف به دست منتظر عبور یک موتر یا رگشا است تا از او نفت بخواهد و از پشت عینک های خشدارش به من خیره می شود.
آن سبزی فروش، دربان، کودکِ کار تا می رسم به زیباترین تصویرها وقتی سرِ صنف از دانش آموز کودکی پرسیدم، از گل آفتاب پرست چی می گیرند؟ با جدیت گفت: آفتاب و آنقدر از خندیدنم خوشحال شد که دیگر هر گاه مرا می بیند، مانند رمزی که فقط من و او می فهمیم آهسته میگه، "گل آفتاب پرست" و هر دو می خندیم.
چون شرایط برایم طوری بوده که پیوسته به درونم کوچ کردم، متوجه هستم در دام توهمِ قصه ها و یا عوالمِ عارفانه گیر نمانم و با رابطه و نگاه به آدم ها رابطه ام را با واقعیت حفظ کنم تا به خاطر بسپارم، انسان را فدای هیچ قصه و دین و ایده و هدف و خدمتی نکنم.
@homahemmat
