خاستگاه زولبیا بامیه! داستان مظفرالدین شاه قاجار و هوس زولبیا | راوی
خاستگاه زولبیا بامیه!
داستان مظفرالدین شاه قاجار و هوس زولبیا و بامیه را «جعفر شهری» در کتاب «تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم» تعریف کرده است و این‌طوری است: «مظفرالدین شاه غیر وقت می‌گفته کی ماه رمضان می‌آید زولبیا و بامیه‌ای بخوریم. چنان که می‌گفته نوروز بیاید پلو بخوریم و قربان زمستان که برای فقیر و غنی یکسان است. در این معنی که در رمضان بالاخره هر کسی... زولبیایی می‌تواند بخورد، اگرچه در مهمانی و خانه دیگران باشد و به همین‌صورت پلوی شب عید که ناچار هر آدم فقیری هم پنج سیر برنج می‌تواند در آب بریزد و آب زمستان هم که سرد و بسان آب یخ تابستان اغنیا بوده بیانگر این ضرب‌المثل است که در زمستان آب شاه و گدا یکسان است».
البته زولبیا و بامیه آن‌موقع شیرینی‌های نسبتا جدیدی بوده‌اند در جامعه سنتی ایران چون از نظر تاریخی طبخ و مصرف این شیرینی‌ها احتمالا از زمان ناصرالدین قاجار مرسوم شده است.
