من واقعا و دقیقا باید در چنین دورانی به دنیا می آمدم.با این حج | امیدگاه
من واقعا و دقیقا باید در چنین دورانی به دنیا می آمدم.با این حجم از پرش افکار و اختلال توجه و فقدان تمرکز و قفلی زدن و جوگیری ای که من دارم بهترین زمان برای زندگی کردنم همین حالا بوده لابد... تصورش را بکن اگر زمان قاجار بدنیا آمده بودم احتمالا مثل آن ابراهیم خان صحاف باشی می شدم که روی سینمایش قفلی زد و بعد که به خواست توده و فتوای شیخ فضل الله در سینما را تخته کردند چنان عزا گرفت که تا آخر عمر سیاهپوش شد و دیگر آدم نشد.شک نکنید که اگر من بودم حتما دق می کردم.وقتی به چیزی علاقه مند می شوم دیگر محال است بتوانم رهایش کنم.دیگر می شود همه ی جهانم و معنای بودنم... اگر زمان رضا شاه به عرصه رسیده بودم احتمالا یکی از انهایی می شدم که می رفت کنار ایشان تا وطن را بسازد و بعد که وطن کمی ساخته شد و خر از پل رد شد به سرنوشت فروغی و داور و تیمورتاش و ارباب شاهرخ و بقیه دچار می شدم و سالها بعد دیگر کسی اسمم را بیاد نمی آورد و جوانمرگی ام را بدست پزشک احمدی و آیرم و سرپاس مختاری... همه تا می خواستند لج حکومت مستقر را دربیآورند نعره می زدند رضاشاه، روحت شاد و برای روح من ِفلکزده هیچکس تره هم خرد نمی کرد...
اگر زمان مصدق آمده بودم یا مثل افشارطوس خفه ام می کردند یا شبیه سرهنگ سخایی تکه پاره... شاید هم ظهر سی ام تیر در حالی که جوگیرانه نعره می زدم یا مرگ یا مصدق، یک گلوله ی برنو راهی ابن بابویه ام می کرد تا سنگ قبرم طوری فرسوده شود که هیچکس نفهمد این بابا اصلا که بود و چه می گفت...
اگر هم در روزگار قوّت پهلوی پسر شاشم کف کرده بود یقینا مثل گلسرخی می شدم و آسمان و ریسمان را طوری به هم می بافتم تا دادگاه دلش به رحم بیاید و متقاعد بشود که چند گلوله خرجم کند تا من هم بتوانم عامی مردی شهیدی بشوم تا آسمان بر او نماز برد...
خوب شد روزگاری به دنیا آمدم که اینترنتی هست و تلگرام و واتس اپی تا بتوانی هی از این اتاق به آن اتاق بروی و چیزی بگویی و مجبور نباشی برای دو کلمه حرف زدن از اینجا تا نمی دانم کجا بکوبی و بروی تا داخل جمع حوصله سر بری با بوی جوراب و چای و تعارف و غیبت و غر بشوی و وقتی حوصله ات سر رفت راه فرار نداشته باشی... روزگار بدی نیست.می دانی که بهتر است زبانت را نگه داری چون ممکن است مقتول بشوی و بعدها نه تنها کسی اسمت را یادش نیاید بلکه فحش هم بخوری و تاریخ خونخواه قاتلت بشود و دلجوییش بکند... همینکه می توانی در آن واحد و بدون اجازه و تعارف و منع و دلخوری از اتاقی به اتاقی بروی و حرف بزنی و گوش نکنی و فحش بی ضرری به مقتولین و محبوسین و مغبونین پیشین بدهی و توی کانالت حرف های بی سر و ته بزنی تا دم به تله ندهی خیلی هم خوب است...
