به نظر من، بی‌امیدی یا ناامیدی سالم، بهتر از امید کاذب است! تا | روانشناسی طرحواره
به نظر من، بی‌امیدی یا ناامیدی سالم، بهتر از امید کاذب است! تا وقتی امید کاذب داری؛ در زمان حال زندگی نمی‌کنی! در توهمات و آرزوهای خود و در آینده زندگی می‌کنی! لحظه‌هایت را به امید لحظات بهتر و امروزت را به پای فرداهای بهتر می‌کُشی!
اما بی‌امیدی، باعث می‌شود در زمان حال و با هر آنچه وجود دارد؛ زندگی کنی و از توقعات و آرزوهای دور و دراز، دست بکشی! سیلی واقعیت را احساس کنی و از تلاش برای امر عبث یا ناممکن، دست بشویی! بی‌امیدی باعث می‌شود که زندگی را با تمام جان، سر بکشی و با مسئولیت پذیری و تعهد، به سمت تغییر، قدم برداری.
باعث می‌شود اگر به چیزی نرسیدی نشکنی! اگر دیگران طبق توقعاتت نبودند و اگر بی‌رحمی دیدی یا با ناکامی و اتفاقات ناگوار مواجه شدی، کمتر خشمگین و ناراحت شوی! واقعیت شاید دردناک باشد اما انکار واقعیت، خطرناک است! امید کاذب، نوعی انکار واقعیت و اجتناب از رنج پذیرش واقعیت است.
ما برای اینکه با رنج واقعیت مواجه نشویم با خیالات و توهمات، خود را بی‌حس و بی‌حواس می‌کنیم اما آیا جلوی آسیب واقعیت هم گرفته می‌شود؟! مثلا چون در یک رابطه مخرب وابسته شده‌ایم و نمی‌توانیم آن را ترک کنیم؛ با یک امید واهی ازدواج می‌کنیم که اوضاع بهتر می‌شود و بعد آن رابطه مخرب را با وجود دیدن نشانه‌های آسیب، با این امید کاذب که خودش خوب می‌شود منفعلانه ادامه می‌دهیم!
امید کاذب، وابسته به توهمات ماست؛ نه واقعیت هایی که وجود دارند! امید کاذب، اجازه نمی‌دهد واقعیت شرایط را ببینیم؛ انکار را کنار بگذاریم، سوگواری کنیم و با پذیرش واقعیت یا اتفاق، بر اساس آن، در جهت رفع ریشه‌های اصلی مشکل اقدام کنیم. آرامش و اشتیاق واقعی از پس امیدهای کاذب سر بر می‌آورند اما تا قبل از آن فقط می‌خواهیم احساس رنج را به تعویق بیندازیم و سرکوب کنیم!
پذیرش واقعیتِ آنچه هست؛ ممکن است باعث ناامیدی سالم شود اما منجر به تغییر مسیر و مدل معیوب زندگی‌تان می‌شود. اگر امیدواری شما بر پایه اجتناب و عدم پذیرش واقعیت، تفکرات غیرواقع‌بینانه و عمل منفعلانه یا غیرهدفمند باشد؛ امید کاذب است!
