امید و تفکر مثبت، خوب است اما نه وقتی از آن، برای انکار واقعیت | روانشناسی طرحواره
امید و تفکر مثبت، خوب است اما نه وقتی از آن، برای انکار واقعیت تلخی که دوست ندارید باشد، استفاده می‌کنید! چون در این صورت، به شکل توهُم واقعیت گریز در می‌آید و شما را از تلاش برای تغییر اوضاع یا حل مشکل، باز می‌دارد!
از طرفی هر فکر منفی واقع‌بینانه‌ای را هم شما پس می‌زنید در حالی که همان فکر منفی، می‌توانست محرک شما برای تغییر وضع موجود باشد یا شما را از تهدیدی دور نگه بدارد! بهتر است افکار خود را از جهت ۱#درست و منطقی بودن ۲#واقعیت داشتن ۳#انعطاف پذیر بودن ۴#سودمندی ۵#نتیجه بخش بودن، مورد چالش و آزمون قرار بدهیم، جدا از اینکه مثبت یا منفی باشند.
اما بعضی از افرادی که خودشان را مثبت و خوش‌بین، معرفی می‌کنند، ملاک درست بودن فکری را تنها مثبت و دلخواه بودن یا منفی و دلخواه نبودن آن، فرض می‌کنند و اگر فکرشان، مثبت باشد آن را با آغوش باز می‌پذیرند و اگر منفی باشد آن را شدیداً پس می‌زنند! این روش، ملاک درستی برای تشخیص صدق و صحت افکار نیست!
این افراد، معمولاً افکار موافق با خواسته و آرزویشان را مثبت و خوب دانسته و باقی افکار هر چه که باشند را منفی و بد می‌دانند و سریع، سرکوب می‌کنند و حتی اجازه بررسی آنها را در ذهن خود نمی‌دهند و از هر چه و هر که باعث شود آن افکار در ذهنشان بیاید، اجتناب می‌کنند! با این عمل، بخشی از افکار و احساسات آنها مسدود می‌شود و حداقل در بلند مدت، نتایج سودمندی برایشان نخواهد داشت.
از افکار خود، حتی منفی‌ترین، بدترین و خجالت آورترین آنها نترسید و فرار نکنید! اگر به دلایل قابل درک، وارد ذهنتان شدند اجازه بدهید که مانند ابرهایی که در حال گذر هستند، از بالای سر شما بگذرند؛ آنها را تماشا کنید و اگر ارزش بررسی ندارند اجازه بدهید بگذرند... گیر دادن به آنها که چرا باید باشند یا فرار از آنها، بیشتر آنها را وارد ذهن شما می‌کند و نگه می‌دارد!
در ضمن با خودتان مهربان باشید و به خودتان اجازه بدهید گاهی ممکن است از روی ناآگاهی و خطای انسانی، اشتباه فکر کنید! شما انسان هستید و افکار، هویت شما و به شما چسبیده نیستند؛ پس داشتن افکار منفی به معنای بد بودن خود شما یا جدایی ناپذیر بودن افکارتان نیست!
